Çocuk şarkıları nasıl kayboldu?

Geçen sabah TRT 1'deki sabah programını seyrediyordum. Bir ara ilköğretim çağındaki çocukları gösterdi. Bir masanın etrafında oturmuş pırıl pırıl çocuklardı. Okan Karacan çocuklara ' Hadi bakalım, bir şarkı söyleyin bizlere ' dedi. Çocuklar da Okan ağabeylerini kırmadılar ve neşe içinde şarkı söylemeye başladılar...

Bas gaza aşkım bas gaza.
Kim tutar seni, bas gaza.

O anki duygularımı ifade etmek için; içim çizildi mi desem, yüreğim burkuldu mu desem, böğrüme yumruk yemiş gibi mi oldum desem, ne desem, bilemiyorum...

O iki gün önceki şoku henüz atlatamamıştım ki, dün akşam Beyazıt Öztürk, programına ilköğretim 5. sınıf öğrencisi, son derece sevimli minik Bedirhan'ı çıkardı. Dinleyince inanamayacaksınız dedi, gerçekten inanamadım. Ceza'nın Holocaust'unu söyledi Bedirhan, ama ne söyleyiş. Ağzından saniyede kaç kelime çıkıyor, saymak mümkün değil. Stüdyodaki abileri ve ablaları gerçekten ağızları bir karış açık dinlediler Bedirhan'ı. Konuklardan Güven Kıraç ' Bu Ceza değil, mükâfat ' dedi.

Bütün bunlar olup biterken saat geceyarısını çoktan geçmişti. O yaşta bir çocuğun böyle bir rap şarkısını olağanüstü yorumlaması olağan mıydı diye düşüncelere daldım, hele ki o saatte.

Bende mi bir tuhaflık var, yoksa çocukların yetiştirilme tarzlarında mı? Yaşlanıyor muyum gerçekten, eski kafalı mı oluyorum gitgide? Biz o yaşlarda - bize göre neşe dolu - çiçek, böcek şarkıları söylemez miydik sahi? Her pazar günü koşa koşa rahmetli Remzi öğretmenimizin okulda verdiği - parasız - mandolin derslerine gitmez miydik?

Bak postacı geliyor, selâm veriyor / Herkes ona bakıyor, merak ediyor...O yıllarda postacılar; özel günlerde simli tebrik kartları, diğer günlerde de hasret kokan mektuplar getirirdi. Şimdi ise kredi kartı ekstresi getiriyorlar.

Baltalar elimizde / Uzun ip belimizde / Biz gideriz ormana hey / ormana hey...Gidilecek orman mı kaldı ülkemizde? Kalanına gitmek de yürek ister.

Neşeli ol ki genç kalasın / Bu dünyadan da zevk alasın...Ne neşe kaldı, ne de zevk alınacak bir dünya.

Ey bülbül, güzel kuş / Şimdi sen nerdesin? Bülbül bir yana, yakında serçe bile kalmayacak kirlenen hava yüzünden.

Küçücükken başucumda bana ninni söylerdin / Sabahları uyanınca beni okşar severdin...Ama o eskidendi. Şimdiki anneler babaların maaşı yetmediği için, sabahları çocuklarını kreşe, bakıcıya teslim edip işe gidiyorlar. Onları okşayıp sevecek zamanları kalmıyor.

Biz tam yedi cüceyiz / ondört kollu bir deviz...Birlik beraberlik ruhu varken yedi cüce, ondört kolla dev olurdu gerçekten.

Devir değişti dediğinizi duyar gibi oluyorum. Devir değişse de; çocukluk, ergenlik, olgunluk, yaşlılık gibi dönemler değişmemeli bence. Çocukken çocuk şarkıları söylenmeli, çiçeği, böceği şarkılarla sevmeyi öğrenmeli. Ne yazık ki savaş çocukları ağıt söylemeyi öğreniyorlar çocukluk çağlarında. Hangi birine sızlasın yüreğim? ' Bas gaza aşkım, basa gaza ' diyenlere mi, ülkesine ağıt yakanlara mı?

Ceyhun Atuf Kansu'nun şiiri geliyor aklıma...

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum
Bütün çiçekleri getirin buraya,
Öğrencilerimi getirin, getirin buraya,
Kaya diplerinde açmış çiğdemlere benzer
Bütün köy çocuklarını getirin buraya,
Son bir ders vereceğim onlara,
Son şarkımı söyleyeceğim,
Getirin getirin...ve sonra öleceğim.

Çocukların ' ÇOCUKÇA ' şarkılar söylemesini istiyorum. İstiyorum ki, hep şu şarkıyı söylesinler, coşkuyla;

Bir vatan bırakın biz çocuklara
Islanmış olmasın göz yaşlarıyla

Oynaya oynaya gelin çocuklar
El ele el ele verin çocuklar

Bir bahçe bırakın biz çocuklara
Göklerde yer açın uçurtmalara

Oynaya oynaya gelin çocuklar
El ele el ele verin çocuklar

Bir barış bırakın biz çocuklara
Uzansın şarkımız güneşe ve aya

Oynaya oynaya gelin çocuklar
El ele el ele verin çocuklar

Bir dünya bırakın biz çocuklara
Yazalım üstüne “SEVGİLİ DÜNYA”

Oynaya oynaya gelin çocuklar
El ele el ele verin çocuklar