Çocuklarımız, bilmedikleri bir savaşın politik figüranları

-Hiç anlam veremiyorum.
-Veremedim de.
-Aklım ve mantığımda almıyor.
-Neye inat?
-Kime inat?
-Nasıl duygular?
-Neyin duyguları?
-Bu duyguların amacı nedir?
-Üzerinden on yıllar geçmiş olmasına rağmen.
-Neden halen şehirlerin düşman işgalinden kurtarılmasının temsilleri yapılır?
-Kime ne kazandırır bu absürd davranış?
-Veya, hangi bürokrat zihniyetli beynin ürünüdür bu temsiller?
-Doğrusu hiç anlamıyorum.

* * * * *

-Düşman işgalinden kurtuluşun zırva temsilleri.
-İğreti kostümler.
-Saçma, sapan dekorlar.
-Zırva mizansenler.
-İçi koflaşmış ve anlamını yitirmiş replikler.
-Aslında şöyle daha alıcı bir gözle yaklaşsak.
-Ve eleştiri oklarımızı yöneltsek ne olur ki?
-Ne kaybederiz?
-Hiçbir şey kaybetmeyiz.
-Tam bir garabet örneğidir bu temsiller.
-Ve bu garabet temsillerini teşhir etmekte, en doğru davranış olur.

* * * * *

-Bu temsillerin amacı nedir?
-Kime hizmet eder bu temsiller?
-Neye hizmet eder.
-Aslında açık ve nettir her şey.
-Milli hisleri kuvvetlendirmektir.
-Bütün kurgular, milli hislerin kuvvetlendirilmesi üzerine şekillendirilmiştir.
-Ve bir takım zevatlar, milli hislerin kuvvetlenmesi yönündeki çalışmaları, kendisine misyon edinmiştir.
-Ve günümüz çağdaş normlarının, hiçbir kriterinde, bu tip misyonların yeri yoktur.
-Ve eylemlerin özüne indiğimizde.
-Ve varlık nedenine baktığımızda.
-Düşmanca bir retoriğin ekseninde sürüp giden davranışlar silsilesine tanık oluyoruz.

* * * * *

-Şunuda bir türlü anlamamışımdır ya.
-Neden bizim yöneticilerimiz, çocuklarımıza, milli bilinç ve milli coşku aşılama telaşında olmuşlardır?
-Zulmeden gâvur!
-Ezen gâvur!
-Sömüren gâvur!
-Ve direnen Müslüman Türk!
-Ve vurgular, hep bu temaların üzerine oturtulmuş.
-Ve bu temalar ki, küçücük beyinlerin ve küçücük bedenlerin ruhunu teslim almıştır.
-Küçücük beyinler ve ruhlar, bu temaların işlenmesiyle, iyice kırılgan olmuştur.
-Ve o küçücük beyinler.
-Ve o küçücük ruhlar ki.
-Bu temsilleri ve aşılanmaya çalışılan “milli his” retoriklerini, korku ile izlemişlerdir.
-Topraklarımızda her zaman izlenen en yalın politika oldu.
-Çocuklarımızı devletine ve milletine bağlı yetiştirme gayreti.
-Ve çocuklarımıza sunulan tüm resmi ve yarı resmi kaynaklar, milliyetçiliğin o keskin dilinden yazıldı.
-Sonuç nemi oldu?
-Çocuklarımız, milliyetçilik cenderesi içerisinde, birer özne halini aldılar.
-Milliyetçi-Mukaddesatçı ideologların elinde, birer cengâvere dönüştüler.
-Önce dostları tanıtıldı.
-Sonra düşmanları tanıtıldı.
-Düşmanlarda her türlü muameleye müstahak olarak gösterildi.
-Ve çocukların aldığı kültürel gıdada, milliyetçi-mukaddesatçı dava, alt yapıyı oluşturdu.
-Ve Milliyetçi-Mukaddesatçı gıda ön plana çıkarken, pedagoji bilimi ber taraf edildi.

* * * * *

-Ülkemizde milliyetçilik fanatizmi at başı gitmektedir.
-Ve buna ek olarak, dinsel fanatizm, alabildiğine yoğunlaşmıştır.
-Ve bu durumun herkesi endişelendirmesi gerekir.
-Ama kimseninde böyle bir kaygı güttüğünü sanmıyorum.
-Ve bu yönde, toplumda, en küçük bir endişe ve kaygının taşındığınıda sanmıyorum.
-Sanmıyorum!
-Çünkü.
-Çocukları kullanma alışkanlığı, yönetenlerin, en iğreti yüzünü gözler önüne seriyor.
-Ve bu alışkanlık, birilerinin dokusuna öyle bir nüfuz ediyorki.
-İşte o birileri, hiçbir koşulda, ortaya çıkan ahlaki normları, dikkate almıyor.
-Hiçbir koşulda, yaptığı eylemin ve davranışın, nasıl bir toplumsal tahribat yarattığının farkında değil.
-Ve o küçücük çocuklar ki.
-Bugün için;
-Bilmedikleri bir savaşın politik figüranı konumundalar.

* * * * *

-Sonuç olarak.
-Nemi yapmalıyız.
-Çocuklarımızı politik istismarlardan korumalıyız.