Çürüme karşısında irkilme!

"Neyin var?" dedi baba kızına,

"Hiç!" dedi kız önce,

"Yok yok, var bir şey, baksana"

Kirpiklerin inmiş ve yapışmış sanki

O masmavi gözlerinin akına

"Tek cümle ile..." dedi kız,

çırpındığı ergenliğin eşiğinde(n) sızlanarak

"Çürüme karşısında irkilme ve ardından gelen

tiksinmedir bu" dedi, hafifçe kızararak.

Dalında taze kirazlar gibi tüm doğru bildiklerim,

öyle diye öğrendiklerim

Gerçeklik evreninden hızla kovulmaktalar.

İçinde acımsı tatlar barındırmakta artık

henüz şu 21'lik hayatımda bile

Ve güzel şeyler anımsamak istediğimde

Yüzümü sadece geçmişe baktıran

Es kaza dönsem onu geleceğe

İçimi kanattıkça kanatan

Zifiri bir karanlığın içindeyim!

Oysa hep geleceğin ışıklı ufkuna

uzanmak isterdi ellerim(iz)

Bu mahalle baskısı, çevremde

bu, Tanrı'yı bile şerle yorumlayan,

Bırak fikirleri, düşleri dahi tutsak eden

kapalı bir toplum içinde

Toprağın öptüğü çocuklar olmaktayız

Git gide...

Beyaz, çorak, kumumsu bir toprağın içinde,

hayali hurma ağaçları gölgesinde,

Avutucu ilahiler okunmakta  sanki

Ta şimdiden başucumuzda

çağdaş senfonilere duyarlı hassas kulaklarımıza.

Biz, bu ülkenin kabir gelincikleri

henüz gencecikken boynumuz bükük,

rengimiz soluk!

Durmadan soruyorum kendi kendime

" Bu dünya bizim dünyamız mı?

Bu hapishane, bu tımarhane, yer yer mezbaha

Kimin eseri!

Tanrının mı yoksa insanların mı?

Ve hangi geçmiş zamandan doğdu

bu şimdiki zaman" diye...

"Tek sen değilsin kızım, inan ki!" dedi baba

"Kayıp nesil dedikleri" işte böylesi bir şeydir,

Bilesin

İstersen yakın - ve uzak- tarihe bir bak.

Ama yine de pes etmeyip

İçindeki o güneşli sesi dinleyesin!

Ve unutma

"...Işıksın sen, aydınlıksın, kendi kurtuluşunsun!" (*)

İ. Ersin KABAOĞLU,

28 Nisan 2015, Ankara

Blognot: (*) Son dize bir Hasan Hüseyin Korkmazgil dörtlüğünden alınmıştır.