Dağlar

Birçok blog yazarı arkadaşımız bende dâhil olmak üzere, hep uzaklarda bir yerlere gitmekten bahsediyoruz. Büyük şehirlerin keşmekeşinden kurtulup huzuru bulmayı umut ettiğimiz yerlerden.

Ben, deniz kenarında doğup büyüdüm. Bugün nereye gitmek istersin deseler, bir sahile derim. Nerde ölmek istersin deseler ya dağların doruklarında ya da engin denizlerde derim.

Dağlar, benim kredilerimdirler. Hep kendilerine hayranlıkla geçti hayatım. Dara düştüğümde sığınabileceğim ana kucağı gibi gelirler bana. Onları Mevlana gibi görürüm. Onlar, börtü böceğin, kurdun, kuşun, eşkıyanın, taşın, ağacın, otun, çiçeğin meskeni; Bulutun mola yeri; Suyun, imalathanesi; Karın yatağı; Ay ile Güneşin rehberleridirler.

Tarih boyunca, âşıklara esin kaynağı olmuşlar. Adlarına şiirler, türküler, ağıtlar, destanlar yazılmış. Kimilerine göre Tanrı olmuşlar, tapılmışlardır. Buzullarının arasında sakladıkları fosillerle, tarihi ayağımıza getirirler.

Nerde bir dağın yamacını görsem, hemen ona dokunmak, onu anlamak, ona sarılmak gelir içimden. Sesini işitmek hevesiyle yanar tutuşurum. İşittiğimde de huşu ile dolar taşarım. Hemen bir bağlama çalmak, türkü söylemek isterim.

İmalathaneler gibi hiç durmaz çalışırlar. Bazı geceler uykuya dalarlar. Onları izlerim uzaktan, hiç ses çıkarmadan. Sanki nöbet tutarım, onları ben koruyacakmışım gibi.

Umudum, bir gün alıp başımı giderde deniz kenarında yer bulamazsam, dağların beni bekliyor olması.