Dedikoduyu seviyoruz

Sevmiyorum diyene inanmammmmmmm.

İstediğimiz kadar okuyalım, kültürümüze kültür katalım, akıllanalım onsuz yapamıyoruz. Herkes dedikodu yapıyor. Az veya çok, derin veya yüzeysel…

Neyse kendi adıma konuşacak olursam ben şahsen, bizzat kendim dedikodu yapmaya bayılıyorum daha doğrusu dedikoduları duymaya bayılıyorum. Kim kiminle, nerede, niçin, nasıl vs vs. Allahım iş yorgunluğunu şöyle sağlam birkaç dedikoduyla kahvemi, çayımı içerek atmak gibisi yoktur …

Zaten şunu da söyleyeyim, dedikodular olmasa dünyadan haberim olmayacak. Beni insanların arasında tutan, bağımı kopartmayan bu dedikodulardır. Zavallı bendeniz, sabah 08:00 de işbaşı yapmaktayım. Haftada üç gün yüksek lisans derslerine, iki gün doktora derslerine, kalan günlerde de yok ISO çalışması (kendim kaşındım ağlamam yersiz) yok kişisel gelişim sertifikalarım, yok Antropoloji kitapları derken geride kalan azcık zamanı da Bay Ö.’ ye ayırıyorum.
Görüyorsunuz işte, dedikoduyu sevmemin ardında haklı nedenlerim var, ayrıca dedikodunun faydaları da mevcut.

Kaç kişi benim gibi düşünüyor bilmiyorum ama biliyorum ki gayri resmi olarak herkes dedikodu yapıyor. Hem de herkes, arkamızı döndüğümüz zaman eğer arkadaşımız: G. bugün pek şık olamamış diyorsa, bu bir dedikodudur. Bay Ö. , G’ye doğum gününde ne alacak acaba diye soruyorlarsa, bu daha da büyük bir dedikodudur.

Eğer ben : Bay Ö. bana çok güzel bir hediye aldı desem, arkamı döndüğüm de bu: Bay Ö. , G’ye süper bir araba almış olur...Bu da dedikoduların abartılmaya gayet müsait olduklarını gösterir.
Dolayısıyla da siz siz olun dedikoduyu duyun ama pek de inanmayın.
Dedikodu yapmak günah mıdır, ayıp mıdır bilmem ama dedikodu eğlenceli olabiliyor. Kimselere zarar vermemek şartıyla.

Eğlenmeye hakkımız var değil mi?
Bol dedikodulu günler…

Not: Yazılarımı yayınlanması için site editörüne rüşvet verdiğim konuşuluyor, bu tamamen bir dedikodudur, inanmayın..