Diane Arbus için

Arbus’un 2 otoportresi var: Biri hamileyken, biri çocukluyken. Bu handikap Sylvia Plath’in de başını yemişti. 1960’larda 1. Dünya’da bile, evli ve çocuklu entellektüel kadın olmak, ölümcül bir olguydu.

Kadınlık bir kimlik değildir ama şimdilik daha farklı ve daha güçlü bir şeydir, çünkü kadınlığı gerçekleştirmiş kadın olmadığı için, kadınlık metafiziktir, yani varolanın ötesidir ve kadınlar metafizik duygusundan genelde yoksundurlar, yoksun olmayanlar da Ursula K. Le Guin gibi, onu matriyarkal faşizme çok kolay kaydırırlar, tıpkı erkeklerin ‘übermensch’i gibi.

Arbus, erken evlenip erken çocuk yapmış. Bu aile batağından erken kurtulmasını da yaratabilirdi, yaşam boyu ruh çiziği / çatlağı taşımasını da. İkincisi olmuş.

Ancak onun ruhunu parçalayan durum, daha çok güzel-çirkin ikilemi oldu. Yıllarca moda dergilerine fotoğrafçılık yaptı. Malumunuz, günümüzde de aynı trend var: Twiggy aneroksiya nevrosisi tipleri fotolamak. (Avrupa’da kamu sağlığını olumsuz etkilediği için bu tip fotoğrafların yasaklanmasına çalışılıyor şu sıralar.) Güzellik diye çirkinlik dayatılırsa, bir noktadan sonra duygularınız isyan eder ya da uyuşursunuz. Arbus’un ruhu isyan etti ve o da gidip, New York acuzelerini fotoğrafladı. Bu da kızgın taşa soğuk su dökülmesi etkisi yaptı ve taş-ruh parçalandı.

Tuhaf bir biçimde, ondan çok değil 30 yıl sonra aynı çirkinlikler bizde bağışıklık yaratmış durumda, reklamlar gibi. Yani, zehiri yüksek dozda ala ala, bazıları bağışıklık kazandı. Bu açıdan bakılırsa, yazık oldu Arbus Hanımefendi’ye.

Arbus bu kritik eşiği aşamazken, ilginç bir parlak rota çizdi: Bir çatallanma: Güzel-çirkin, kötü-iyi, Kuzey-Güney, zengin-fakir, güzel-zeki arasında. Bu izlekte bir havai fişek gibi parlayıp söndü ve intihar etti.

Elde var 0,5 fotoğraf dehası.

http://chervokas.typepad.com/photos/uncategorized/arbus_pregnant_self_portrait

http://faculty.lacitycollege.edu/auerbala/Arbus/Arbus-Thumbnails/4.jpg