Donuk Türkiye

Türk Halkı öylesine buz kesmiş ki yerinden bir santim dahi kımıldayamıyor. Ayakları paralize, dili kesik, kulağı sağır, gözbebeği perdeli birer “buzul insan”a dönüşmüş bu ülkenin sahipleri...

Donmuşuz; çünkü haksızlıklara, kıyımlara, yolsuzluklara karşı tepki gösterme cesaretimizi kaybetmişiz.

Artık ne toplu protestolar görüyoruz meydanlarda, ne de topraklarını arsenikle zehirleyen şirkete karşı çıkan Bergamalı Köylüler’in Ankara’ya üstü çıplak yürüyüşlerine benzer karşı çıkışları...

Oturup yarım saatimizi dahi harcamıyoruz yapılan binlerce yanlışlığı sorumlu makamlara ve parlamenterlere şikâyet eden dilekçeler, e.postalar, mektuplar yazmak için...

Sıçramayı unutmuş çekirgeler gibiyiz... Yoksa bu uyuşukluğa, bu pörsümüşlüğe, bu yılgınlığa, bu toplumsal duyarsızlığa neden olan şey “öğrenilmiş çaresizlik” anlamına gelen o ünlü “Cam Tavan Sendromu” mu?.. Ağzı açık bir fanusa kendi kendimizi hapsetmemiz mi?

Şaşırıyorum!..

Buraya kadar girişini alıntıladığım bu yazım bugünkü Hürriyet'te yayımlandı Yonca TOKBAŞ'ın köşesinde.

Devamını okumak isterseniz lütfen aşağıdaki bağlantıyı tıklayınız:

http://hurarsiv.hurriyet.com.tr/goster/haber.aspx?id=13590602&yazarid=232&tarih=2010-01-26

Teşekkürle...

.

.

.

.

.

.

Günün Sözü: Olaylar açıklayabildiğimiz kadar parıltılı, açıklayamadığımız kadar zifiri karanlıktır.