Dostluk ve sevginin gereksiz yere çok fazla konuşulup yazılması, yaşanmasına engel oluyor

Bizim sevgiliye ihtiyacımız yok ki, aşk romanı okuyalım yeter. Çoğu duygusallarımız bir erkeğin/kızın elini bile tutmadan vuslata eriyorlar. Bu iş konuşmayla oluyormuş yani. Facedeki, msn deki herkes âşık. Dostluk, sevgi lafları havalarda uçuşuyor.  E adamı/kadını gördün mü? Yok. Görmedi ama seviyor. Dost olmuş onunla.

Ya güven umurumda değil, niye bu kadar sanalız, gevezeyiz, kolaycıyız. Ben bir kadının yerinde olayım daha tanışır tanışmaz seni seviyorum diyen adamı tokatlarım. Bu kadar kolay mı bu iş ya!

Bırakın kalbiniz konuşsun. Gözlerinize bile fırsat vermiyorsunuz ya! Bazen kim olduğunu bilmeden seviyor, görmeden âşık oluyorsunuz. Yani bu tür aşkların %90’ı yalan, artı art niyetli. Kalbinizin atmasına bile izin vermiyorsunuz!

Ve biliyor musunuz, biz konuşuyor, yüreğimizin sesini kısıyoruz. Sonra da kalkıp aşk yalan, aşk yok diyoruz. Seni seviyorumlar, sana ölürümler, canım cicimli laflar hiç bizi etkilemiyor değil mi? Çünkü gerçek değil. Gerçekten bu duyguyu yaşayan kimse seni seviyorum diyemez.

Yani bir de günlük muhabbetlerde, internetteki paylaşımlarda, facebook’ta Twitter’de artı sanatta, müzik, edebiyat, şiir, resim, sinema vs de dostluk ve sevgi kavramlarını çok fazla kullanıyoruz. Her şey dostluk ve sevgiyi anlatıyor. Bari olsa, yani yaşasak. Çoğumuz yalnızız, hangimizin dostu var ki. Köpek havlasa da bir ses duysak diye bekliyoruz.

E olmayan şeyi niye konuşuyoruz? Olmadığı için tabii ki. Kendimizi böyle teselli ediyoruz. Bu sanal goygoyculuk olmasa belki bazılarımız gerçekten sevecek, âşık olacak ya da güzel dostlar edinecek. Bu biraz da hani Türkiye’de kadın erkek ilişkileri yasak ya ondan oluyor. Bir araya gelemeyen insanlar uzaktan birbirine mendil sallıyor.