Düşündükçe

“Barış...” diyorum! Sadece çocuk ismi olarak kalmasa... Hani bir gün, kaybolmasına sebep olursak... Temelli yitirirsek onu, Barış’ sız kalmasak... Bu yüzden! işte bu yüzden; “barışı” yazsak tüm bulutlara, ağaç dallarından yapılmış kalemlerle... Barış tüm dünyamızı kaplasa...

Çocukların; korkudan büyümüş göz bebeklerinde, kara bulutlar dolaşmasa... Ayakları çıplak, bedenleri üşümüş çocukların hüznü, mutluluğa dönüşse... Ölümün puslu rengi çökmese çocukların üzerine. Ve çocuklar güneşin tüm renkleriyle oyun oynasalar sevinçle...

“Özgürlük...” diyorum! Yalnızca hayallerimizi süslemese. Hani; olur da bir gün hayallerimiz tutsak edilirse paslı zincirlere; özgürlüğümüz de tutsak olup kalmasa...Özgürlüğümüzü, yüklesek kuşların kanatlarına, rüzgarla yarış edip; yıldızlarla arkadaş olsa. Ve özgürlüğümüz, sonsuzlukla hep kardeş kalsa...

“Sevgi...” diyorum. Kalplerimizden sıcaklığı, gözlerimizden ışıltısı eksilmese, hiç!... Yüreklere ekilen sevgi tohumları çimlense, filizlense... Ağaç olup da, çiçek açsa her bahar. Sonra... Sonra meyveye dursa... Toplasak sevginin meyvelerini o en tatlı zamanında. Sepet sepet taşısak gönül bahçemizin mahsulünü. Ve dostlar pazarında, paylaşsak... Sevgimizi, çıkarlarımıza katık etmektense; bol keseden dağıtıp yaşasak, dolu dolu...

İhanetler kör kuyuların dibindeki karanlıklardan hiç ama hiç çıkamasa. Dürüstlük; çarpıp da kapıyı çekip gitmese derin karanlıklara; kaybolmasa...

Ayrılıklar uzayıp gittikçe; yollar birbirine çıksa...

Sevgiler ölümsüz; barış kalıcı ve çocuklar hep mutlu olsa...

Tüm hayaller gerçek... Gerçekler hep güzel olsa!...