Düşünerek Yaşanmaz, Beyin Araç

Kalbin (duygunun) ikinci plana itildiğini görüyoruz. Yanlış yaşadığın zaman da mutlu oluyorsun, tersi doğru düşündüğün zaman olamayabiliyorsun.

Bu neyi gösterir? Kalp(duygu) deniz, akıl kayık. Biz ise her şey akıl, duygu akıl ile yaptıklarımızın sonucu.

Bu durumda duygu “deniz olmuyor, “kayık” da olmuyor; denizde kayıkla yaptığımız şeyin bizde yarattığı etki oluyor.

Duygu etki değil olayın durumun ta kendisi, her şey duygudan doğuyor.

Ben duygunun asıl olduğunu düşünüyorum… Akıl duygunun emrinde. İstiyoruz (görüyoruz dokunuyoruz bedenimiz ve ruhumuz arzuluyor) içimizde heyecan duygu oluşuyor sonra bu isteğimizi gerçekleştirmek için akıl devreye giriyor.

Gerçi akılsız hiçbir şey olmuyor ama bence akıl araç, daha basit. Duygu tarla akıl tohum ekmek. Hayatta ve dünyada yaşamın kaynağı duygu. Bu kaynaktan yaralanmak ise akıl ile oluyor.

Böyle olmasa bile böyle olmalı, görüyoruz bizi duygu ile yaptığımız şeyler mutlu ediyor. Yaşamımızda akılı biraz daha azaltmalı duyguya ağırlık vermeliyiz. Mesela konuşmamızı bile duyguyla yapmalıyız, doğru şeyler söylemek yerine hoş şeyler söylemeliyiz. Her konuda böyle.

Akıl mutlu etmez, içinizdeki duyguya karşılık gelmeyecek şeyleri yaptığınız zaman bunlar doğru şeyler olsa bile mutlu olamazsınız.

Dünya tarihini değiştiren bir yaklaşım aslında… Bugüne kadar bildiğimiz uyguladığımız; akıl ile bir şeyler yaparız yaptığımız bize değişik duygular verir mutlu ya da mutsuz oluruz. Yaptığımız şey “etki” olduğu için ne kadar güvenilirdir ki. Ama biz duyguyu esas alır aklı sadece araç olarak görürsek duyguya yoğunlaşırız; aklın sıkıcı baskısından kurtulur duygunun huzuruyla serinleriz. Püf noktası; duygu aklın sonucu olmayacak.