Duygular da ölür aniden...

Duyguların da bir 'aşil topuğu' varmış meğerse..

Meğerse sadece bedenimiz değil, duygularımız da zayıf noktalarından isabet aldığında birdenbire ölebilirmiş...

Hani o ''yumuşak karnımıza yediğimiz yumruklar'', duygularımıza da inebilirmiş balyoz misali ve en değer verdiğimiz duygular bir anda bilinç kaybına uğrayabilir, yere yığılarak soluksuz kalabilirmiş...
Ve ölebilirmişler de hatta!
Ama temiz bir ölüm.. Her ani ölüm gibi... Beklenmedik ve sessiz... Can acıtmadan...

Ani ölümler hep fiziksel olur diye düşünürdüm önceleri... Somut olarak ortada olan, görünen.. Nefes alan ve yaşayan, canlı varlıklar aniden ölebilir sanırdım..
Ama farkettim ki; soyut olsalar da duygular da capcanlıymış aslında.
Canlı oldukları için, varoldukları dönemde onlar coştukça biz coşabiliyor; onlar incinince bizim de canımız yanıyormuş! Meğer soluklarımız, yüreğimizdeki sevgi can çekişmekteyken yetmiyormuş bize! Can çekişebildiğine göre aniden ölebilmesine de şaşmamak lazım aslında. Ve bu ani ölüm darbesinin; duygunun anatomisine uygun olarak yine karşı taraftan gelmesi gerekiyormuş.

Duygular yaşıyor ve yaşatıyorlar...
Soyut olsalar da, elimizle tutamasak gözümüzle göremesek de varlar! Bizimleler! Her zaman yanımızda, her zaman 'biz'e dair! Ama kendimizden değil, karşımızdakinden beslenen... Ve ''O''nun verdiği kadarıyla olan! 'O'nun beslediği kadarıyla gelişen, boy atan... Ve 'O' öldürücü darbeyi vurduğunda birdenbire bizi terkeden, yüreğimizden sökülüp giden.

Ne garip?

Burun direği sızlamayınca gözü de yaşarmıyor insanın..
Burun direğini sızlatacak duygu kalmayınca, yürek de hüznü damıtıp sızdıramıyor gözlerden. Oysa:

''Ağlamak güzeldir, süzülürken yaşlar gözünden sakın utanma...
Ağlamak öfke; delice nefret; doruklarda aşk; doyumsuz sevinç; kahreden keder...
Kısaca hayat ve nefesindir.
Ağlamak, şu gelip geçici dünyada, herşeye rağmen varolmak demek.
Ağlamak, yaşayan binlerce duygu, insanca ve coşkulu güzel birşeydir.
Ağlamak, senin kara dünyada hala sevdiğin ve hissettiğin,
Tüm güzelliğin ve çirkinliğinle varolduğundur.''
diyor ya Sezen?
Bu sözler, gözyaşlarının serinletici ferahlığını anımsatıyor bana. İliklerime kadar ıslandığım sağanakları hatırlatıyor...

Ve insan en çok, gözyaşı dökememenin 'kuraklığında' kavruluyor!


Fotoğraf: www.cafedostlar.com