Duygusal kadınlar

Kadınlar neden bu kadar duygusal oluyor diye her zaman merak edilmiştir. Aslında bence bunun nedeni yok. Tıpkı dünya gibiyiz... karmaşık, sade, çok güzel, çok çirkin, fırtınalı, sessiz bir deniz, uzun bir yol, ağaç dalında bir yaprak, kasırga, deli koşan bir at....
Erkeklere oranla çok daha bilinçli ve tutkuluyuz hayatta...Tarihe bakınca en çok Hürrem Sultan' dan etkilenirim. Haremden çıkıp, haremi bile kapattıran kadın... Anadolu kadınını severim, ellerinden binbir bereket fışkıran kadınları...Ovalarında at üstünde koşturan kadınları...Buğday tarlalarında, başak kadar boylarıyla güneşi ve toprağı kucaklayan kadınları...Ocağı tüttüren kadınları...Evleri şenlendiren kadınları...
O kadar özgür, o kadar uçsuz bucaksız ki kadınlar, aslında bu kadar güçlü ve bir anlamda çok da güçsüz olmalarının tek dengesi duygular...
Bir nokta var bilinmeyen...işte oraya gelince duygular devreye giriyor, bizim bile anlayamadığız şekilde...Gerekirse bütün dünyayı bile karşımıza alacak kadar gözü kara olabiliyoruz...veya...toprağa düşen bir kuru yaprak için bile diz çöküp gözyaşı akıtacak kadar merhametli...
Belki de doğurganlığın verdiği bir karmaşadır bu...veya bu kadar karmaşıklığın içinde bir durma noktasıdır...Bu kadar büyük bir gücü dengeleyen bir terazidir.
Gözyaşı olmayan kadından korkarım...merhameti olmayanından...duygularını arka plana itenden...
Kadın;gökyüzü ve toprak gibidir...aradaki boşluğu ise duyguları doldurur...O kadar engin...ve o kadar bereketli...
Yoksa...
...emin olun, dünya ters yüz olurdu...