Elbisemin eteği demire takıldı

Merhaba

Ben İzmir Bornova da bir sonbahar sabaha karşı dünyaya geldim. Şöyle bir bakıp dünyayı beğenmeyip geri dönmek istememe rağmen vize verilmediğinden bu hayatı devam ettirmeyi başarmışım. Şimdiler de yeni yetişenlerin bilmediği tarla başı semtinde geçti çocukluğum.

Yeni yetişen gençlerin aksine biz çok şanslı sayılırdık sokaklarda yetiştik diye bilirim; Annemin bütün kızmalarına rağmen akşam ezanına kadar içeri girmezdik. Evin erkek çocuğu gibiydim oldukça yaramaz şimdi adı hiperaktif olan cinstendim. Gene de uslandığım pek söylenemez.

Ben şimdi diyorum ki iyi ki öyleydim hayatı doyasıya yaşadım fakirliği zor günleri geçim sıkıntısının ne olduğunu ve de nerden geldiğimi çok iyi biliyorum; Bizim yetiştiğimiz yıllarda kızlar ilk okulu bitirir evlenmek için evde kısmet beklerdi. Ama babam hayır dedi sen okuyacaksın ve de tüm okumamak için direnmeme rağmen babamın karşı çıkmasıyla okudum buradan babama çok teşekkür ediyorum.

O zamanlar da daha komşuluk vardı dedikodu vardı yardım vardı daha bir neşe vardı o günleri ne kadar özledim; Deli dolu hallerimizi hıdrellez de sokak sokak dolaşmalarımızı ve de Bornova da yapılan piknikleri nerdeler ve de nasıllar bazı bilmediğim eski komşularım sanırım hepsini özledim.

Annem çok becerikli bir kadındı. Halada öyledir yaptığı her işte çok başarılıdır. Bazen diyorum azıcık anneme benzeseydim alim olurdum. Annem bana çok güzel bir elbise dikmişti onu bana giydirirken ne olur bir gün idare et kirletme kız çocukları gibi davran olur mu dedi. Bende 7 yaşlarındaydım dışarı çıktım bir eda filan oynayan arkadaşlarımın yana gittim bizim sokakta inşaat yapılıyordu ve de kum gelmişti.

Erkekler dediler ki en üst kattan kim atlar tabi ki ben fırladım hemen ben atlarım dedim. Çıktım en üst kattan kendimi kumun üstüne bıraktım ama o ne elbisemin etekleri hava dolunca gidip bir demire takıldım çırpınıyorum yukarda şimdi hiç hatırlamadığım ama eminim o zaman korku duyduğum bir andı bağırıyordum ama nafile az sonra elbise yırtılmaya başladı.Elbise havada yavaş yavaş süzülerek inerken ben yer çekimin o hızına dayanamayıp çıplak kumun üstüne düştüm.

Günlerce canımın yandığını mor çürüklerle gezdiğimi hatırlıyorum. En önemlisi de o kadar erkek çocuğunun önünde çıplak kalıp rezil olmak tı. Elbisemi ne oldu ben kumun üstündeyken yırtılmış elbisede üstüme düştü alıp koşarak eve gittim ve de annemin eski tahta bir sandığı vardı onun içine koydum sonra buldu mu yada bulamadı mı hatırlamıyorum tek bildiğim uzun süre annem elbiseyi nereye koyduğunu hatırlamak için uğraşması oldu.