En büyük güç yürekmiş; kol çalışmasın bakalım yürek ne yapacak

Her şeyi beyin planlıyor ama bu planı yerine getirecek argümanlar olmasa herhalde beynimiz bir işe yaramazdı. İnsanların ana unsura, yönetene, kontrol edene, hâkim olana ilgisi nankörlük derecesine ulaştı. Beynimizi ve  kalbimizi alıyor, geri kalan her şeyi ayrıntı olarak görüyoruz.

Beynimiz önemli ayaklarımız önemli değilse o halde beynimiz kendi kendine yürüsün. Çuvalları kalbimizin kollarına verelim taşısın. Kim ne derse desin insanlar güce tapıyor; Allah böyle güçlü olmasaydı kimse inanmazdı. Beynimize ve kalbimize değer vermemizin nedeni işe yaramaları değil olağanüstü olmaları. Lakin unutulan şey vücudumuzun diğer kısımları yokken beynimizin ve kalbimizin  işe yaramayacağı.

Güç tek başına bir şey ifade etmez; başka güçlerin varlığı ve desteği ile anlam kazanır. Beynimizle yemek yiyemeyiz. Kalbimizle gülemeyiz. Beynimize ve kalbimize fazla ilgi göstermemizin bir diğer nedeni de onlar olmadığı zaman hiç bir şeyin olmaması. Yani bir ayağımız olmasa olur ama mesela kalbimiz olmasa olmaz. Gerçi vücudun bazı parçaları da olmasa olmaz ya. Ama böyle diye yardımcı unsurları önemsememek doğru değil.

Beynimizin, kalbimizin üzerine titriyoruz ama örneğin ellerimiz o kadar önemli değil. Aslında bir anlamda ellerimiz olmadan da yaşayamayız. Ayaklarımız olmadan da yaşayamayız. İnsanların tali organlara ilgi göstermemesi, beyin ve kalbe şartlanması hayatta kalma düşüncesine dayanıyor. Bacağımız olmasa hayatta kalabiliriz ama neye yarar.

İnsan beyinden ve kalpten teşekkül etmez. Madem öyle size beyin ve kalp verelim insan yapın bakalım yaptığınız şey neye benzeyecek. İnsanın belki de en önemli yeri vücududur; çünkü beyinle düşünüyoruz ama onunla yaşıyoruz. Kalp sevse nolur, tutacak elleri, öpecek dudakları olmadıktan sonra.