En güzel düşüm

Kuru bir selamlaşmanın hüznü vardı üzerimde. Ayrıldığımızdan beri ilk defa karşılaşmıştık. Ne çok beklemiştim seni. Nefesim bir an kesildi. Yutkunamaz oldum. Dilim söylemez oldu.

Çöküverdim esen ağacın gölgesine. Ilgıt ılgıt esen rüzgârın aklımı başıma getirmesini bekledim. Dilim damağım kurumuştu. Can suyunu bekleyen topraktaki bitki gibi kuraktı dudaklarım. Yüreğimde sönen bu büyük volkan tekrar alevlenmişti. Kalbimin gafil aldanışına şaşırmamam gerekti. Bu ne üç ne de dörttü sevdamın kalp çarpıntıları. Her an düşlerimden çıkaramadığım ölümsüz sevgilinin güzelliğine bir kez daha kapılıp gitmiştim. Bade içmiş âşıklar gibi bu güzel benim düşlerimi her gece süslerdi kurduğum hayallerle. Sonra bir de uyanmışım pencerenin kırık camından uğuldayan o deli rüzgâr…

Güneşin ışınları yavaş yavaş odama vuruyordu. Gözlerimi yumdum sımsıkı. Uykuma geri döndüm. Aynı rüyayı tekrar gördüm. Yine aynı yerde film kesildi. Bu sefer de tekme atılarak çalınan avlu kapısının sesine uyandım. Merdivenden inerken bir yandan da pabuçlarımı giyiyordum. Sabah sabah hayır mı şer mi bilemedim. Köyün yaramaz ama bir o kadar da zeki çocuklarından bazıları ellerinde annelerinin yaptığı köy fırınından çıkmış sıcacık bazlamaları. O kadar güzel bir düşün etkisinde kalmışım ki sabahın bereketine daha yeni varıyorum.

Annemin kokusu salındı burnumda. Sabah ezanıyla ahıra gidip sütü sağdıktan sonra üzerine sinen tezek kokusunu hissediyorum. Süt kokmuş güzel elleriyle oğlum küçük danasına otunu da verirmiş derdi. Tek dişi sağlam olan ağzındaki çürük kokusu bile benim için ölümsüz sevgilinin en güzel hatırası…