Engelleme Yargılama Gücüm Yok Ne Üzülür Ne Kafayı Takarım, Kurtar Kendini Kaderse Yaşa Kaderini

Ağlayan sızlayan benim familyadan değil. Tepkim üzüntüden değil insanlara bir şeyler yapmaları gerektiğini anlatmak için.

Ağlamak tepki değil kabullenme, üzüntülerini bildirenler zulmün köleleri.

Hele de elimde güç ve yetki varsa ağlıyor üzüntülerimi bildiriyorsam bu acizlik, devlet cenaze kaldırmaz.

Demek ki kontrol altına alınamadığı takdirde bu yaşadığımız hayatı yaşayacağız ki tarih boyunca da böyle oldu.

Artık düşen kim olursa…

E yani şimdi bu kader gibi hayat ağlasam da üzülsem de değişmeyecekse gözyaşlarıma yazık değil mi?

Bu, insaniyet göstergesiymiş… Ya boş verin, önleyemediğin şeye ağlamak (hatta bazen hiçbir şey yapmadan ağlamak) bana anlamlı gelmiyor.

Ya ben düşenleri seyrederim, ben düşersem beni seyrederler. Ne yapacağım?

Son zamanlarda çocuklar kayboluyor, tecavüze uğrayıp öldürülüyor. Peki devlet ne yapıyor? Olaya tepki gösteriyor, “Çok üzgünüz!”

Sonra hadım, idam… Bir de güvenlik olarak ne yaptığınızı görelim!

Kendim için devletten fayda beklemiyorum. Kendim kendimi kurtarabilirsem kurtarırım, kurtaramazsam… Kaderse (öyle diyorlar ya) kaderimi yaşarım…