EXPO Kaybedildiğinde Ora'daydım

Özellikle son birkaç ay olmak üzere uzunca bir süre, ülke gündemi ve tabi ki yoğun olarak İzmir kamuoyu, kentimizin kader çizgisini belki de yeniden çizecek olan EXPO organizasyonunun akıbetine kilitlenmiş durumdaydı. “<ı>Milano mu, İzmir mi?” sorusu defalarca soruldu ve hep İzmir için dualar edildi, temenniler, dilekler dilendi.

Paris’teki oylamanın yapılıp da kararın açıklanacağı gün her birimizin içi kıpır kıpırdı. O gün, akşam saatlerini bir türlü getiremedi İzmir.

Akşam yemeği için, Bostanlı ’daki Ora Lahmacun ’daydık eşimle. Canımızın lahmacun çektiği zamanlardaki değişmez adresimiz olan Ora ’da.

Restorana girer girmez, bizi kapıda karşılayan güleryüzlü garsona, daha “<ı>merhaba” demeden, “<ı>oylama ne oldu, sonuç açıklandı mı?” diye sorduk. Henüz belli olmamıştı. Yerimize geçtik, siparişlerimizi verdik.

Nerede ise tüm masalar doluydu. Ve abartmadan söylüyorum, kulak misafiri olabildiğim her yerde oylama sonucu konuşuluyordu. Her zamanki gibi çabucak masamıza gelen, incecik, kağıt gibi, harikulade Ora lahmacunlarını yedik bitirdik. Kulağımız seste, yüreğimiz tıpır tıpır.

Eşim, yemeğin akabinde üst kattaki lavaboya çıktı. Geri dönerken, yüzünde kocaman bir gülümseme, utanmasa Ora ‘da herkesin içinde oynayacak derecede sevinçli, daha on metre öteden bağırarak gelmeye başladı: “<ı>Kazanmışız, İzmir kazanmış, EXPO’yu almışız...”

“<ı>Gerçekten mi, nereden öğrendin, ciddi misin...” tarzındaki temkinli sorularımı ardı ardına sıralarken benim de içim içime sığmamaya başlamıştı. Tüm masalarda bir dalgalanma oldu. Nerede ise herkes yerinden kalkıp birbirlerini kucaklayıp öpmek üzereyken, kasadaki bilgisayarın başında oturan orta yaşlı beyin sesi duyuldu:

“<ı>Olamaz, TRT’nin haberi yanlışmış, Milano kazanmış...”

Nasıl yani, bunca yıllık TRT’nin, en ciddi medya kurumu olarak bilinen devlet televizyonunun haberi, hem de böylesine hassas bir konudaki haberi nasıl yanlış olabilirdi? İnanmak istemiyorduk. Bu durum ancak bir gün erken yapılmış bir “bir nisan” şakası olabilirdi.

Kasaya gittim ve oradaki bilgisayar ekranına yapıştım. Tüm garsonlar, aşçılar, komiler, birçok müşteri, hepimiz; fara tutulmuş tavşan gibi gözlerimizi ekrandan ayıramıyorduk...

Ve oylama sonuçları dahi geçilmeye başladı kayan haber bantlarında. Birileri bizimle fena dalga geçmişti.

EXPO kaybedildiğinde Ora ’daydım. Ve bundan böyle ne zaman Ora ‘ya gitsem hep aklıma o bet gün gelecek. Kendimi bol acılı lahmacunlara vereceğim. Bol acılı şalgam suları ile avunacak, yeminle söylüyorum kasadaki o adama muhabbetle bakamayacağım.

Sanki o adamın bir suçu varmış gibi...Çocukluk benimkisi işte.