Ey "DİL" im nedir senden çektiğim? (2)

Ey "DİL" im nedir senden çektiğim? (devam)

Konuşmanın hikmetini, gönülden gönüle giden yolun dilden geçtiğini belki de en çok biz Türkler bilmeliyiz. Türk İslam Medeniyeti içinde doğmuş nice ozanlar, mutasavvıflar, bestekârlar her daim gönül kazanmanın tatlı dilli olmaktan geçtiğini söylemişler;

“Dil yâresini andıracak yâre bulunmaz,
Dünyâda gönül yâresine çâre bulunmaz,
Her derdin olur çâresi meşhur meseldir,
Dünyâda gönül yâresine çâre bulunmaz. “

Makam: Hicâz
Beste: Şevkî Bey
Güfte: Mehmet Hâlidi Bey

Özümüze ait değerlerin ne denli önemli olduğunu yeniden hatırlamalıyız. Özellikle belli yaş üzeri insanlar hatırlayacaktır ki; iç titreten eski derin sevdalar, büyüklere gösterilen hürmet, birlik ve beraberliği sağlayan gelenekler, derin kültürümüzün bir parçasıydı.

“Dil, bir ulusun aynasıdır. Bu aynaya baktığımız zaman orada kendimizin gerçek yankısını buluruz.”

(Schiller)

Bir kültürde kullanılan kelimeler o kültüre ait büyük göstergeler taşır.

”Beyefendi” “Bey”, “Hanımefendi” “Hanım” olalı beri “efendilik” geri planda kaldı. Oysa ki ne güzel bir hitaptır; Beyefendi. Her hitapta insana efendiliğini hatırlatıyor olsa gerek. Dilimize Yunanca’dan geçmiş bu kelime "authéntês", Eski Yunanca’da “reşit ve mümeyyiz kişi” anlamındadır. Zamanla Yunanca’ya ve dilimize saygınlık ifadesi olarak yerleşmiştir.

-devam edecek.