Faruk Haksal için

Derin ve bakmasını bilen gözler için. Her baktığımda insanların yüzünde görmeyi umduğum ve hala o derinlikleri bulamadığım çok sevdiğim bir büyüğüm için. Okunması gereken bir kitap olduğuna inandığım için.

- İlk onunla çalışmaya başladığımda çok korktum.Öyle bir dik bakışı vardı ki. Şimdi isimlendirebildiğim ama 24 yaşlarında buna isim veremediğim bir duygu idi bu. Daha çok okumuş olması değildi, karavanası ile daha çok gezip daha çok da bilmiş olması değildi beni ürküten. Benim kendimi görmüş olmamdı gözlerinden gördüğüm. Dikti. İtiraf etmek güç ama yakışıklıydı da. Faruk Bey gelecek dendiği zaman herkes bir kez silkelenirdi. Herkes biraz korkardı ve neden korktuklarını bilmezdim. Ben korkardım ama bu korkudan cesaret çıkarırdım. Elimde bir defter onu arayanları söylerdim. İlgilendikleri konu ile ilgili detaylar verirdim. Çalışırdım. Beni fark etsin diye. Fark edecek kadar büroda kalmadığı halde.

Kendimi en çok onun bürosunda düşündüm. Niye buradayım diye. Evlenmek üzereydim. İyi bir iş ve iyi bir kariyer düşünüyordum. Bunları bilmese de bunların temeli hep onunla beraberken olmuştu.Onun yanındayken olmuştu.

Onu biraz çapkın bulmuştum.Hiç bir çapkınlığını bilmeden. Hala da öyle buluyorum. Resimlerini hala profilden veriyor. Oradan niçin ayrıldığımı söylediğimde ayrıldıktan çok sonra – çünkü ben işten ayrılırken yurt dışındaydı- “keşke beni bekleseydin” demiş. Nerede çalıştığımı söylediğimde ise “yolun açık olsun” diyecek kadar olgun olmuştur.

Siz bana “adam gibi adam” kavramını veren insanlardan birisiniz.

Milliyet Blog a hoş geldiniz.

Sevgilerimle YASEMİN YENİL