Futbol aşkı gerçek sevgi mi yoksa platonik bir fenomen mi?

Akşam, İstanbul'un bir yerlerinde, ortamı kolaçan edeyim dedim. Herkes maç derdine düşmüş... Eee, başka çay içecek yer yok, girdim 'kahvenin' birine:

*** Bidon gibi olmuş, üç-dört kişiye bedel. Gol görünce 'hööööö....' diye bağırıyor! Neredeyse kahvehane sandalyesi kıçına kaçacak...

Neymiş?

Sporsever!

*** Yumruk havada, 'hadi, hadi' diye bağırıyor... Cebine leblebi-şeker yerine yutması gereken ilaçları doldurmuş, leblebi-şeker gibi 'yiyiyor'!

Neymiş?

Sporsever!

*** Asabiymiş beyefendi (ya da hanımefendi)... Yenilince; 'yak bi sigara' diyor yanındakine!

Neymiş?

Sporsever!

* * *

Bir de, sporu sevmeseniz ne yapacaksınız? (Çok merak ettim)

* * *

           *** Son 'dakkada' gol atıldı, bizimkiler yenilmiş... Konuya uzak olduğum için skoru da sallamadım tabii.. Ama az sonra üzerimizden bir şey uçtu! Televizyonun üzerinden geçip arka duvarda, güüüm diye bir ses! 'Eyvah basıldık' dedim.

            Neymiş?

            Sporsever skora KIZMIŞ!...

            İlacı var, alırsın, kızgınlık geçer...

            Buz vereyimm...

* * *

            Spor, sağlık için önemlidir değil mi? Size de bu yalanı öğrettiklerine eminim! Ama külliyen yalan! Sporu sevenlerin hiç de sevilmeyecek halini görünce spordan tiksindim. Artık sporu sevmememin nedenini çok iyi anladım. Durumu görünce, ‘böyle spor düşman başına’ diyesim geldi ama elin gavurunun bile başına gelmesin! Aman! Biri çıkar bedelini yine bize ödetir!

            Peki ne biçim bir sevgi bu?

            Bunların hepsi sporu seviyor ama sadece platonik...

            Sevgi-mevgi değil, sadece geyik olsun, zaman dolsun hesabı!

            Hep sevgi ile kalın.

            Murat SEVGİ

            http://twitter.com/muratsevgi