Gece ve gölge

"Sen bana bakma! Ben senin baktığın yerde olurum" dedi. Yatağıma uzanmış kendime sarılmış biraz incinmiştim. Merdivenlerim yalnızlığa terk edilmiş, koltuklarım ıssız ve kolidorlarım sesizdi. Ben sadece gülümseken gamzelerinde çiçekler açan halini özlemiştim. Sevmek nek adar zor ve bilinmeyene arzulu uyumak. Unutulmak ölümden daha soğuk ya da elbiselerine sarılırken büyülü kokuna mahküm kalmak. Ama biliyorum fırtınalar dönecek koynuma belki hiç ummadığım bir bahar sabahında. Ben seni kaybettim ama senden kalanlara sımsıkı sarılıyorum. Hiç bir şeyin yerini değiştirmedim ve dokunduğun her yeri kutsal mabedim ilan ettim.

Ben her gün batımında gözlerini yitirdiğim kumsalda, martılara ekmek attğım bu omuzları çökmüş ahşap limandayım. Tam o anda gemiler kalkıyor yüreğimden bilinmez sonsuzluklara. Yüzümde hüzünlü sabahın çiğ damlaları göz yaşlarımla buluşuyor. Neşeli günlerden kalma bir kaç ayak izi etrafımda, saçlarını toplarken çektirdiğin resim elimde bir şeyler ellerimde yitip gidiyor işte. Hep kaybeden olma kaderi yoruyor artık uykusuz ve kırılgan bedenimi. Kalbimdeki savaşlardan geriye bir tek sana ettiğim veda kaldı ve asla dinmeyecek bir pismanlık sancısı. Benden kopardığın son gülümseme sende kalan son mutlu anımdı.

Şimdi yüzümdeki tuzlu deniz suyunun koynuma dökülen taneleri biten bir dansın son dokunuş senfonisi gibi. Seni sevdiğimi seni nasıl özlediğimi yoldan geçen gurbetçiler biliyor ve akar sular matemimi yaşadığın şehirlere taşıyor. Hadi ölüyorum işte ve gözbebeklerime yazıdığım seni son dua gibi bekliyorum. SENİ SEVİYORUM...