Geçmişin tozlu izleri...

Geçmişte kalmış günlerin izini sürüyorum kaç gündür... O köşeden o köşeye savuruyor beni zaman hiç acımadan. En çok çıkarsız ve tasasız günlere gelince ağlıyorum. Bir bakıyorum bahçede voleybol oynuyoruz üzerimizde pembe, yeşil, sarı penye eşofmanlarla... Ayağımızda eski spor ayakkabılar, saçlarımızda binbir renk tokalarla.

Sonra hep beraber pikniğe gidiyoruz.Üç-beş çam ağacının altında onbeş-yirmi kişi piknikteyiz.Hıdırellez günü düşüyor aklıma birden.Evde kalışım, gidemeyişim ve akşama kadar içli içli ağlamam...Üzerinden kaç hıdırellez geçti dün gibi aklımdadır.

Geçmişe çare bulamıyor insanoğlu.İlacı yok, dermanı yok.Katmerlenerek yığıldı mı, nice hüzünler ve nice sevinçler çıkıyor içinden.Tozlu ve loş odaların kapılarını açıyorum hiç üşenmeden, korkmadan...Bazen derin bir hüznün içine düşüyor bazen de sonsuz sevinçlere bulanıyorum.

Yüzleşmenin çoğunu bitirdim sanıyorum derken apansız yeniden baştan başlıyorum...Kederlere bürünüp, bir köşeden izlemek de güzel oluyor...Kederler bile güzelleşiyor gözümde...O kadar masum ve o kadar temiz ki, insanın kıskanası geliyor elinde olmadan...

Belkide hep böyle sürüp gidecek.Çaresizce izleyeceğim...canım sıkılınca odalara dalıp, tozları yeniden sileceğim.
Her hıdırellezde hep sorarlar sen o gün neden o kadar çok ağladın diye....
Ben o gün sevdiceğimi görecektim...