Gelecek, biliyorum ki...

Çok grili bir fonda gelmedim aslında bugüne. Hatta gökkuşağım hep benimle oldu. İçimin gülüşü yansırdı dışıma. Kara bulutlar ne kadar süzülmeye çalışsalar da ince çatlaklardan, gökkuşapımın parıltısı gözlerini kamaştırırdı cesaret edemezlerdi daha fazla sokulmaya.

Peki şimdi ne oluyor o gözalıcı parlaklığa? Onu küstüren ne var? Ben mi çatlaklarımı büyüttüm acaba? Yoksa gökkuşağım mı layık görmüyor beni artık?

Üstümde kocaman bir ağırlık var. Kurtulmayı deneyeceğime taşıyor ve gıkımı çıkarmıyorum sanki o zaten orada olmalıymış, anormal bir durum yokmuş gibi... Halbuki gökkuşağım benle olsaydı "Dur bakalım" derdi. "Sen nereye gittiğini zannediyorsun. Yerin yok burda hemen defol git" diye eklerdi.

O gitti diye ağırlığımı kabulleniyorum. O yoksa bu olsun diyorum. Ama kendimin bu olmadığını da biliyorum. Ben gökkuşağımı istiyorum. Dışımın içimi renklendirmesi acizliğine karşı koymak istiyorum.

Gökkuşağım lütfen sen de bir el at da şu çatlakları onaralım. O şirin kızın gülücüğü yine eritsin dağları. Sen bana, ben de kendime geleyim.

Geleceksin değil mi? Bekliyorum hadi: )))