Gelinciklere ne oldu?

Aklımda kalan kıpkırmızı mis gibi kokan tarlalardı sağlı sollu. Dedemin velespitinin arkasında, yüzüme vuran rüzgârın mutluluğu ile beline sarılmışım, gündöndü ektiğimiz tarlamıza dereden su vermeye giderken gördüğüm manzaraydı bu kıpkırmızı tarlalar.

Merak eder ve sorardım “neden bizim tarlalar sarıda bunlar kırmızı” diye.

“Gelincik tarlası onlar oğlum her yerde çıkar bu gelincikler, dinlendiriyorlar tarlayı bizim gibi ekmiyorlar ki” der bir de sitem ederdi dedem.

Geçenlerde aklıma takıldı nerde bu gelincikler diye.

Dedemi gelinciklerin yanına göndereli onüç, bu sohbeti yapalı otuzüç yıl olmuş.

Nerde bu gelincikler ki? Hiçbir yerde göremiyorum artık.

Ne kadar zarif, kırılgan, hoş yaprakları varmış meğer.

Ne kadar doğa ve hayatmış meğer gelincikler.

Düşündükçe kayboldum hatırlamaya çalıştığım kıpkırmızı tarlaların tablosu içinde..

Özledim gelincikleri bir anda.

Artık sarı gündöndüler de yok o tarlalarda.

Dedemi andım.

Özlemişim.