Gibi

Şu bahçenin kimsesiz köşesi sen gibi sanki
Aynadaki derinlik kırıntısının gözlerime yansırken ürperten köşesi gibi
Zaman akıp giderken ucuz edebiyat kreması kaplı güzel sözleri gibi
Yalvarmayı gözlerimizden çıkartalı ne çok ışık geçmiş o aynadan
Buraya nasıl geldiğimizi hatırlamıyorum bile
Bu kadar çok kemiğimin de kırılmış olabileceğini tahmin edemezdim
Parmaklarımın ucundan damlayan kan ya gölgende leke bırakırsa…
Kusarken çıkan artık safra değil gözlerinin görmekten korktuğum endişesi
Ağlarken gözlerimden dökülen alevler ne peki?
Yapayalnız uyandığım uykumda bir türlü kıramadığım ve yürümeye çalıştıkça canımı yakan bu zincirler kim?
Hep aynı sonranın öncesinde bir damla sudan sebeple,
Yazılamayan en güzel kelimelerin üşüyen ellerime uzanan yalancı ve sevimsiz bir sıcaklık gibi
Gırtlağımdan dışarıya çıkmaya çalışan adamın boğazıma takılan tertemiz ellerini hissetmeni isterdim…