Gitmek mi zor, Kalmak mı?

Ruhu, beyni, yüreği yorulmuştu artık. Canı yanıyordu, mutsuzdu... Mutluymuş gibi yapmaktan, O'nu sürekli sakinleştirmeye çalışmaktan, ne zaman neye kızacağını bilmeden hep tedirgin, hep ürkek, hep bir şeyleri örterek, erteleyerek yaşamaktan yorulmuştu.

Kulağının dibinde patlayan küfür dolu bir bağırış, bir ses bombasına dönüşerek beynini darmadağın ediyor. Bazen, neden niçin geldiği belli olmayan bir serseri tokadın, içindeki her şeyi paramparça ettiğinde, ruhunun dağılan parçalarını toplaması bazen günler sürebiliyor. Ve her seferinde dağılan parçalarının üzerine birileri basıyor, eziyor...Canının çok yandığını bile bile.

Her seferinde bir parçası eksik kalıyor. Eksik parçalar çoğaldıkça, ruhundaki boşluk da büyüyor, büyüyor... Bir gün o boşlukta kaybolmaktan korkuyor. Aslında kendi içinde çoktan yitip gittiğinin farkında değil... Bunu kabul etmemekte dirense de gerçeği ne kadar yadsıyabilir?

Gençlik heyecanı bazı şeylerin üzerini pembe bir tülle örtüyor.Çıplak gerçek ortaya çıktığı andan itibaren bedel ödemeye başlıyorsun. Onun ödediği bedel çok ağır olmuştu ve olmaya da devam ediyordu.

"Sen gidersen ölürüm!" diyordu.
Ama kaldığında da kendi öldürüyordu yavaş yavaş!..
Artık tercih yapması gerekiyordu, bu marazi aşk ile kendisi arasında.
İnsan öteki yarısından vazgeçebilir miydi?

Siz vazgeçebilir miydiniz?