Göçük

hangi zamandı unuttu

gözleri, mavi yanan gökyüzü

yüzü, yeşil vadiye dönüktü

bilmese de, hiç umursamazdı

kapının ardında bekleyenini

yokuşları korkusuzca tırmanmaktı işi

durmadan, yaz gününe koşarken ayakları

gün geldi, biri kırdı kelebek kanatlarını

çalınmıştı sıcak güneşi

daraldı dünya

ve bir kirpi gibi büzüldü içine

yakalamak istedikçe, sislenip

eski gölgeler kayıp eriyerek önünde

gizli bir güç içeri içeri çekiyordu onu

baktığı yüz

üzerinden yüzyıllar geçmiş gibi eski

yaşama kıpırdamıyordu yüreği

feryât figan göçmüştü zaman

yıktıklarını doğrultmak

aydınlık bir pencere açmak

kalbini, kafasını, kolunu bıraktığı yere

dönmek şimdi

yaşlarla boğulmuş, körleşen bakışıyla

karanlığın ucundaki ışığa

varabilmek ne müşkül

hem yaşamdan, hem ölümden korkan

çürümüş hayat kokan kaldırımlarda

küçük bir kadın o artık

kuş seslerinden yoksun dünya

(24 Ocak 2011)

Hâdiye Kaptan

c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir