Gökyüzünde kederli türküler...

Ve kaldığı yerden devam etti. Hikayenin başını unutturacak kadar geç kalmıştı oysa... Aldırmadım.

Dedi ki: "Soluğu hüzün, umut ve tütün kokan bir adamdır gece. Yüzünde bir kaç çilek çalmış da yakalanmamış muzip çocuk gülümsemesiyle usul usul geliverir." Baktım öylece. Bilirdim gecenin nasıl da usul usul indiğini. Bunu neden anlattığını ise bilemedim. Bekledim. Kalanını anlatsın da hikaye tamamlansın diye.

Uzun uzun sustuk. Denize baktık, sonra gökyüzüne ve bir de yıldızlara. Hiç yıldız kaymadı inadına dilek tuttuk.

Ve devam etti: "Kelimeler... Büyüler seni. En çok da gece vakti. Hani o birden bire yapayalnız gibi kalmış gibi hissettiğin zamanlarda en çok da."

Ona dedim ki; "Ben kelimelerden büyülendiğim kadar korkarım da onlardan..." Beni anladı ve sustu. Sadece içimdeki kederli türküyü dinledi. Bir daha birşey söylemedi. O türküye kulak verince daha da iyi bildi içimin derininde olanı biteni...

Onun da içinde biri kederli bir türkü söylüyor. Biliyorum bunu. Seziyorum içten içe. Ve o da "Sus" diyemiyor benim gibi o sese. Diyemiyor çünkü içine yayılan o ses susarsa bir daha kendisi olamayacağını biliyor. Bekliyor o da...Biri içindeki o kederli türküye kulak versin de onu anlasın diye bekliyor. Gözlerinden taşıyor o türkü ama kimse duymuyor.

Sustuk böylece. İçimizdeki kederli türküler gecenin içinde karıştırdı birbirine. Harman oldu...Ve sustuk.

Şimdi bulutlara tutunmuş giden kederli türküler görüyorum gökyüzünde. Bu gece gökyüzü taşıyamıyor o kederli türküleri gözyaşları akıyor toprağa... Tüm bu karmaşanın ortasında, birbirine karışıp dağılan bulutlar arasında belli belirsiz yıldız ışığıyız ikimiz şimdi... Toprağın koynundan çıkmış iki kederli türküyüz. Çok uzaklardan gelip birbirine karışan ama asla kendisi olmaktan çıkmayan iki kederli türkü...

Ve gece ve bulut ve yıldız gibiyiz...Biz ikimiz...

RESİM: Sir Lawrence Alma-Tadema