Görmek İstediklerin, Muhalefet Boşluğu ve Alternatifsizlik(?)

Türkiye’de iktidar olmak da mesele...

Anamuhalefet olmak da mesele...

Gerçi, kendisini “anamuhalefet” konumundan daha öteye güdülemeyen partiler için, siyasal durumu ve ülkedeki gelişmeleri idare ettirmek daha kolay olabilir.

Sonuç olarak, her genel seçim döneminde parlamentoya kendinizi ifade edecek kadar milletvekili sokmanız, ve yine tabanınızı hoşnut edecek demeçler vererek, durumu “idare” ettirmeniz, yeterlidir.

Fakat, siyasi iktidarı elinde bulunduranlar açısından ise, durum daha meşakkatlidir. Bir kere, her dönem siyasal performansınızı attırmak zorundasınızdır.

Seçmen kitlenizin sorunlarını çözmek, halkın taleplerine cevap verebilmek; pekâlâ somut şeyler sunabilmek, sizin ileride hâsıl olacak seçimlerde “kredibiliteniz” açısından ehemmiyet arz eder.

Bu doğrultuda, Adalet ve Kalkınma Partisi, artık merkez sağ mı denir, muhafazakâr sağ mı denir, bu eksende “rakipsiz ve alternatifsiz” şekilde icraatlarını sürdürmektedir.

Hatta, geleceğe yönelik politik tasavvurlarını rahatlıkla dillendirebilmektedirler. Her şeyden önce, AK Partinin karşısında güçlü bir siyasal hareket yoktur.

Dikkat edilirse de güçlü ve etkili bir muhalefet boşluğundan ötürü, bu boşluğu sanki sivil toplum kuruluşları, aydınlar, entelektüeller ama özellikle köşeyazarları doldurma yoluna gitmekteler.

Özellikle, bazı basın yayın organlarıyla siyasi iktidar arasında; demokratik rejimlerde görülebilecek siyasi iktidar ve muhalefet etkileşimi veya diyalogu yaşanmakta. Nasıl ki, iktidardan rahatsız olanların ileri sürdükleri, medyanın büyük çoğunluğu siyasi iktidarla organik ilişki içindeyse, siyasi iktidarla didişmeyi ve siyasi iktidara muhalefet yapmayı, kendisinin varlık nedeni addeden mecralar da vakidir.