Gözlerin 'kal' diyor..

Bu nasıl ayrılık, bu nasıl veda..
Gözlerin kal diyor, dudakların git..
Bakışın anahtar gözlerin kilit..
Ellerin aç diyor, dudakların git...

Ayrılık dönüşü olmayan bir nehir..
Yalnızlık yıkılmış bomboş bir şehir.
Kaç sevda kül oldu böyle kimbilir..
Gözyaşın kal diyor, dudakların git...

Bu şarkı.. Geçen yıl bu zamanlarda kaybettiğim annemin ve benim çok çok sevdiğimiz bir şarkı.. Bu şarkıyı duydugum zaman hüzün.. Keskin bir bıçak gibi saplanır oldu yüregime.. Annemle birlikte söylerdim bu şarkıyı oysa daha geçen sene onun gözlerine bakıp da söylerdim bu şarkıyı.. O da benim gözlerime bakardı derin derin şarkıdaki gibi.. Ayrılık acısını görürdüm gözlerinde anlam veremediğim.. Ve kalbindeki yalnızlıgı.. Çok duygusaldı. Her anne gibi yanında isterdi evlatlarını. Ama olmadı.. Çok çabuk tükettik zamanı ayrılıklarla..

Her yanına gittiğimde ve.. Dönme vaktim geldiğinde sorardım Annem'e "artık gideyim mi anne?" diye.. Bakışırdık öylece bir süre, "git" derdi bana umursamaz bir tavırla.. Ama ben anlardım bakışlarından, "gitme ne olur" dediğini.. Beni üzmemek için tutardı kendisini en son ana kadar.. Ve giderken her arkama bakışımda agladıgını, hiç durmadan gözyaşlarını sildiğini görürdüm.. Gitmek bana zor gelirdi bogazıma bir yumruk çöreklenirdi, yutkunamazdım.. ve.. Tekrar onu bıraktıgım yerde bulmak için yalvarırdım Tanrım'a..

Ve en sonunda.. şarkımızdaki gibi.. "Ayrılık dönüşü olmayan bir nehir" oldu bizim için.. O nehirde kaybettim ben Anne'min gözlerini.. O nehirde kaybettim Annem'in ellerini...

Dün gece güzel bir rüya gördüm.. Annem'i gördüm.. ama hiç konuşmadık.. eşim uyandırdı beni "ağlıyorsun.. ne oldu?" dedi..

Duvardan insin mi resimlerimiz,
Yabancı olsun mu isimlerimiz..
Ya o deli dolu gecelerimiz..
Anılar kal diyor..dudakların git..

Seni çok özlüyorum Anne'M..

Şiir: Ahmet Selçuk İlkan