Gözyaşının rengi

"Gözlerin rengi, biçimi ne kadar farklı olursa olsun, gözyaşlarının rengi aynıdır." (Afrika atasözü)

Halen yaşamakta olduğumuz, gittikçe de tehlike çanlarının daha çok çalmaya başladığı bu yerküremizde acaba en çok hangi kıtanın insanları gözyaşı dökmüşlerdir?!..

Asya'nın mı?

Afrika'nın mı?

Amerika'nın mı?

Avrupa'nın mı?

Kara kıta insanları, acıyı en çok çekenler ve gözyaşı dökenlerdir diye biliyoruz. Tenler kara, gözler apak; gözyaşları ise tarif edilemez bir kristal beyazlığında... Acının filmleriydi izlediğimiz, okuduğumuz kitaplar... Ya gazete haberleri... Hele de açlığı Afrika'nın... Kısacık olan insan ömürleri...

Zalimler... Mazlumlar...

Ve gözyaşı...

Gözyaşı için derim ki: "Gözyaşı, dünyanın en güçlü silahıdır."

Damla damla akar, acının içte volkan gibi patlaması halinde ise ince ince akan bir pınara dönüşür ve acı yürekte katmerlendiğindeyse kurur gözyaşı...

Gözyaşı kurur mu? Evet, kurur!..

Ülkeler var bir de, yıllar var ki hep ağlayan; acı çeken ülkeler...

Filistin en baştadır. Bir de Irak. Adı uzakları tanımlar, ama Irak içimizde. Irak bizim dost ve kardeş ülkemizdi, gene öyle... Sahip çıkmadık bu güzel ülkeye; dost ve kardeş vatana... Afganistan'da da gözyaşları hiç dinmedi. Dinecek gibi de değil... Şimdi Suriye ve sanki peşinden de Lübnan ağlayacak gibi...

Pakistan, Bangladeş, Bosna Hersek bunlar da çok acı çekti.

Türkiye de ağlıyor yıllardır.

Bir millet, en başta birbirini çok sevecek... Çok çalışacak... Ama el aleme değil, kendine çalışacak, bir de mazlumlar için çalışacak...

Sonra çok okuyacak. Okuyan milletler, okumayan milletlerin canına okurlar...

Kıta insanlarının gözyaşları var, milletlerin gözyaşları var ve bir de fertlerin gözyaşları var. Bireylerin, tek tek bizlerin gözyaşının sebebi de, ocağımıza düşen ateştir. Bunu da en iyi Türk Milleti'nin atasözü ifade eder: "Ateş düştüğü yeri yakar."

Adı üstünde ateş!... Yoksulluktur, ayrılıktır, ölümdür ateş...

Eve götürülecek ekmeğin kazanılması, her geçen gün, neredeyse tüm dünyada, daha zor hale gelmiştir. Ayrılıklar; önü alınamaz, acısı dindirilemez vaziyettedir. Ölüm!.. Çağımızda o kadar çok kanıksandı ve doğal hale geldi ki, ölüm, bu bir insanlık yitimidir..

İnsanlık kendini kaybetmiştir. Ancak yeniden bulacak kendini insanlık;ama öyle. ama böyle!..

Çünkü dünyamızın iyileri, iyiyi, inşa etmekten vazgeçmeyeceklerdir.

Rengi aynı olan gözyaşları, tüm canlıların üzerinde uçuştuğu bir sevgi okyanusu olacaktır.

İyi olalım...

İyileri olalım bu yerkürenin...

İyi olmakla kalmayalım, iyiyi inşa edelim...