Güle gül(e)

Ne çok şey biriktirmişim avuçlarımda…

Kirli değildi oysa ellerim, yalnızca kirletilmişti belki de…

Tutanağı yoktu zayıflıklarımızın, zaaflarımızın ya ihanet...

Kağıttan gemiler yapıp leğende yüzdürdüğümüz çocukluğumuzdan, candan ütopyalar için birer birer sobelendiğimiz gençliğimize, bundan sonra hangi kıta ve hangi uygarlığa sığınabiliriz ki ortasında kaldığımız ömrümüzün…

Şişman teyzelerin dedikodu saatleri kadardı, ütopyamıza biçtiğimiz değer. Ama hiçbir zaman kabul edemedik, çatırdayan ahşap düşlerimizi.

En çok da yalanları gardiyan törelerin gölgesinde bellettik sevgililerimize.

Ve en çok inanan da biz olduk, yarınımızın yalan ve dolanla kurgulanmış burçlarına…

Oysa öğretmişlerdi bize çocukları soldurulmuş analar; yarının gecikmiş olduğunu…

Dağlara dönüktü şarkımız, şiirimiz…

Artık yumruklarımızı yalnızca duvara savuruyorduk her düş bozumu sonrası, bir başına çırpındığımız odalarımızda.

Bal gibi de biliyorduk; çoğaldıkça gırtlağımızı sıkanlar, yalnızlığın dibini boylayacağımızı. Ama ayak diretiyorduk, bana ne bana ne diyen mızıkçı çocuklar gibi.

Şimdi gülleri başkaları kokluyor, hiç mi emeğimiz yoktu onların açmasında, bizse gözümüze batan ve dün gülle birlikte umudumuz olan dikenleri çıkarmaya çalışıyoruz; her uykusuz gecemizin sonrasında…

Her yeni doğan günle bir kez daha yaşanıyor biten aşklara dair hüzünler, yolculaşan dostlara dair umutlar… Sonrası iş, güç ve adam sende serzenişi…