Gülüyorum ağlayan kadınlarla, savaş çocuklarının yerine...

Saat 23.20... Kartal sahilde, en sevdiğim yer, Rıhtım Cafe'deyim... Ve buğulu sesi olan bir kadın, duygulu bir şarkıyı söylemekte... Tam da en sevdiğim ritmiyle... Yavaş olmayan; ama peşinden koşturacak kadar da hızlı gelmeyen bir tempoda...

Ne mi yapıyorum, gecenin bu saatinde şimdi burada? Sorduğun şeye bak sen hele!... Ben, seni düşünüyorum gene... Hayalin otururken karşımda, gözlerin, seni anlatır bana... Sanki analatabilecekmiş gibi!...

Fonda çalan müzik ha bire değişirken; sen daha çok sabitlenmektesin; zihnimde ve gecemde...Üstelik, an be an ruhum, ruhunla değiş tokuş etmekte kendini...

Sana karıştıkça, bende senlik artmakta... Üstelik, sen artarken ruhumla bedenimde, neye benzediğimi bile, tam olarak bilemiyorum ben...

Biliyorum... Bendeki komikliğin tedavisi yok! Ben o yüzden adımı Gülen Adam koydum.

Belki de dünyanın bütün ağlayan kadınlarına çare olabilmek için... Gözü yaşlı, eli kanlı kalmış, öksüz ve yetim bırakılmış tüm savaş çocuklarını sevindirebilmek  için... Ağlayan bir kedi yavrusunun umudu olayım diye... Aç kalmış bir köpeğin, boğazından bir lokma ekmeğim geçebilsin diye...

Gülüyorum bu dünyanın, hem topuna, hem tüfeğine... Kendini ölümüne ciddiye alan; ama ne ciddi, ne önemli olabilen adamların; topuna gülüyorum ben...

Ve biliyorum... Bugün sen yoksun ama... Elbet gün gelecek, olacaksın hem günümde, hem düşümde, geçmişimle geleceğimde... Ve biliyorum... Yine sen geleceksin aklıma... Hem bu sefer, hiç gitmemek üzere...

Söylesene!... Hadi " Haksızsın! " de...

Not: Yazıda kullanılan görsel internetten alınmıştır.