Gün geliyor

Olayları, duyguları kendi içinde, kendi kendine yaşarken insan, yaptıklarının ne kadar farkında oluyor bilmiyorum.

Aslında biliyorum, hiç farkında olmuyor. Ne kadar saçmaladığının, yaptığı mantık hatalarının, kocaman sandığı derdinin ne kadar küçük olduğunun hiç ama hiç farkında olmuyor.

Şöyle bir kaldırıp başını baksa etrafına anlayacak, ama o başı kaldırmak için de bir süreç gerekiyor. Canının çok ama çok yanması, sürülerce gemi yakması, belki ağır bedeller ödemesi gerekiyor.

Başını kaldırıp baktığında, öyle uzak bir BEN görüyor ki, o BEN ona o kadar uzaktan bakıyor ki...

"Ne yapıyorum ben?" sorusuyla yüz yüze geliyor.

Aynı olay ve duyguları yaşayan başka biriyle karşılaşıp şaşırdığında ise, artık tüm bunları komik bile bulabiliyor.

Ama işte, yaşarken anlaşılmıyor ki...

Sanıyorsun en büyük dert senin, sanıyorsun senden başka bu acıyı çeken yok, sanıyorsun ilk senin başına geliyor böyle şeyler.

Şaşırabiliyorsun hâlâ her şeye, çevrendekilerin şaşkın bakışları arasında.

Gün geliyor,

İçerde bir yerlerdeki çocuk büyüyor, işte ne oluyorsa ondan sonra oluyor.

Saflık yitip gidiyor, dünyanın kirliliğine ortak oluyor, düzenin bir parçası olarak Puzzle'daki yerine yerleşiyor.

NEDEN?

*** Başı sonu farklı bir yazı oldu. NEDENSE???