Güneşi gülümsetelim :)

Çocukluğumda yaptığım resimlerden şu an hatırımda kalan pek yok. Evde dolabın bir köşesinde anı olarak saklanılanların dışında; hepsi uçup gitti hafızamdan. Ancak bir tanesi var ki dolaptakiler arasında yer almasa da öyle çok çizdiğim için yer etmiş zihnimde. Her zaman tembellik edip basite kaçarak ezbere el hareketleriyle on dakika kadar bir sürede bitirdiğim manzara resimleri.

Hepsi aynı temaya sahipti: Arkada uzanan sıradağlar; dağların zirvesinden doğup gelen resmin alt ucuna kadar devam eden coşkun bir ırmak; ırmağın üzerinde küçük bir köprü; birkaç tane aralara serpiştirilmiş ağaç ve ortada yalnız bir ev bacası tüten. Dağların tepesinden masmavi bir gökyüzü resmi, sapsarı bir güneş de resmin dünyasını aydınlatıyor.

Fakat o da ne bu güneşte alışılmamış bir şeyler var.

Ah evet şimdi oldu: Bu güneş gülümsüyor. Yay gibi pespembe dudakları, siyah gözleri var ve gülümsüyor etrafa.

Nasıl çizdiğimi de hatırlıyorum. Sarı pastel boyayla önce bir çember çiziyorum ve içini dolduruyorum aynı kalemle. Etrafına saçaklar atıyorum hani böyle ışık havası versin diye. Sonra alıyorum diğer renk kalemleri; siyah gözler iki nokta halinde kömür gibi. En sevdiğim renk pembe geliyor elime ve onunla da yukarı doğru bükülmüş bir dudak çiziyorum; gülümsüyor ya güneşim.

Çocuk aklıyla ne düşünürdüm de öyle yapardım bilmiyorum. Güneşli günlerde parklara gidildiği; yine böyle günlerde rengârenk kısa kollu kıyafetlerle dışarı çıkılıp oyunlar oynandığı için sanırım böyle bir izlenim bırakıyordu bende.

O gülümsüyordu biz dondurma yiyorduk.

O gülümsüyordu biz buz gibi bir şeyler yudumluyorduk.

Bugünkü çocukları düşünüyorum şimdi de. Acaba nasıl çiziyorlar güneşlerini resimlerinde.

Gülümsüyor mudur hala yoksa bir değişiklik var mıdır güneşlerinde; ne dersiniz? Bana kalırsa artık eskisi kadar sevecen değildir güneş çocukların gözünde. Belki şikâyetçidirler güneşten dondurmalarını eritivermesinden dolayı ya da onlar da bilincindedirler “çocuk akılları“ ile susuzluğun kapıda olduğundan bitkilerin kuruduğundan; hayvan nesillerinin tükendiğinden.

Ve belki artık onların resimlerinde güneş gülümsemiyordur; asık suratlı ve öfkelidir..

Çocuklarımızın ve onların çocuklarının güneşlerinin hep gülümsemesi dileğiyle; elimizden ne geliyorsa yapalım. Hoşça kalın.