Günlükle paylaşılanlar...

Bazen sana yazıyor olmak öyle kızdırıyor ki beni. Neden mi? Hep başım sıkıştığında buluşuyor sayfalarınla mürkkebim çünkü. Seni ihmal ettiğim için sen mi yapıyorsun, bunların böye olmasını sen mi sağlıyorsun diye bile soruyorum paranoyanın nirvanasında...

Genetik bu galiba. Bizde en az bir kere ki asla birle sınırlı kalmaz rütbedir "paranoyaklık". Hiiçe sayılırsın yoksa derecen. Gerçi hiç denk gelmedim rütbesi olmayana da ya...

Huzursuz olmak nasıldır bilmezsin sanırım. Sayfalarında kalıcı bir siluete döndürmek konusunda da endişelerim var aslında. Şüphe diyeceğim de dilim varmıyor işte çok şüpheli olmasın yazı diye.

Bilinir birşeydir , kırıldıysa kırılmıştır , tamiri yapılsa da değeri azalır. Tuz buz olunca bile yine de uğraşılır bir yerlere yama yapmaya. Kandırır mı insan kendini burda da? Tuz buz olunca yeniden başlanır mı acaba umudu mudur yine tahmin edilirken sonuçlanacağı tuz buz olmakla?

Soru sormamak çözüm müdür peki? Ne kadar komik değil mi bunun için bile soru sorulması gerekliliği. Cevapları bulma çabamdan bir vazgeçsem toplar mıyım acaba bünyemi? Gerçi o zaman tek parça olup olmadığımı da merak etmem ki..

Yazının başından bu yana bile ne rütbeler edindim. Aşıyorum kendimi. Bu kadar da saçmalanmaz ki.. Ne yapmalı peki? Derecelere yenilerini mi eklemeli yoksa kesmeli mi? En iyisi bu yazı burda bitmeli. Bitti...