Hangi gözle bakarsan

Bir güz günü buluşup verdiğin o sözleri
Tomurcuk tazeciktim nasıl da kanı/verdim
Ne çabuk unutmuşsun geçmiyorken izleri
Vefama yenilipte! Bak işte anı/verdim.

Atiye dolanmaktı bu ereğim amacım
Laf-ı güzafmış sözüm işime gelmiyorsa!
Seviye bulanmaktı bulut küme yamacım.
Bu kadar kolay mıydı ya yürek silmiyorsa?

Kaydırdım ayağımı bir kendini bilmeze
Yaz boz tahtası gibi! Ha yazdı beni yazdı
Aydırdım sonra başım gözyaşımı silmeze
Aşk arsız kazan dibi olmadı kuyum kazdı.

Her zaman da derim ya! Sözüm başımdan büyük
Elbet işine gelmez gül canımı yıkanın
Kısılmıyor bu çenem çünkü ruhum bir höyük
Ruhun ruhuma ilmez cenderede sıkanın.

Gönül kendi dengini hep böyle bulacaksa
El veren yüreğimdi canda c/anı silenim
Vazgeçtim savaşımdan baharım solacaksa
Kim hancı kim davacı Yaradan’dır bilenim.

Alt tarafı bir şiir! Öyle diyorsan eğer
Şehlasında sakarsan bu defter dürülürmüş
Her dize seni gizler sinen ne bilsin değer
Hangi g/özle b/akarsan o g/özle g/örülürmüş!

Lafı Güzaf
Boş yere söz. Boş lakırdı. (Osmanlıca’da yazılışı: laf-ı güzaf)

Höyük; Tarih boyunca türlü sebeplerle yıkılan yerleşme bölgelerinde,
yıkıntıların üst üste birikmesiyle oluşan ve çoğu kez içinde yapı
kalıntılarının gömülü bulunduğu yayvan tepe.Toprak yığını.
(Mimarlık) Üzerine tepe biçimi toprak, yığılmış, eski uygarlıklardan kalma mezar