Harcama ve israf

Türkler hem harcama yapmayı bilmezler, hem de müthiş müsriftirler.

Markette aldıkları malın fiyatına bakmazlar. Yıllardır aynı marketten alışveriş yaptığımız tanıdıklar, benim aldığım fiyatlara bir türlü inanmazlar. Hemen mazeret de bulurlar: O kadar ucuz şey kötüdür, tüketilmez. Oysa, tüm Dünya’da da bu böyledir: Market markası, olağan markaların üçte biri fiyata satılır.

Örnek vereyim: Ben 50 mililitrelik suyu 15 YKR’a alırım, büfeler bunu 1 YTL’ye kadar satar, markette normali 50 YKR’dir.

İşte bu nedenle, ilk gelir dilimi % 10, son gelir dilimi % 10’un 15 katını harcasa da, araba ve ev sahipliği dışında aynı malları farklı fiyatlara tüketirler. Buna da, neo-liberayizmin ve neo-globalizmin bayraklarından biri olan, ‘markacı anlayış’ denir.

Türkiye’ye böyle bir anlayışın lüks olduğunu, bu ülkenin biriken borçlarının israfla değil, ancak tasarrufla ödeneceğini, kimse düşünmek istemez.

Devlet memurları 500.000 dolarlık arabalara binerken, içleri sızlamaz.

Sonra da gün gelir, Osmanlı gibi iflas ederiz.

Anımsatırım: Borcun yine bitmez. Türkiye Cumhuriyeti Osmanlı’nın borçlarını 1954’e dek ödedi.

1. Cumhuriyet’in borçlarını da, 2. Cumhuriyet bu kafayla 2054’e dek ödeyebilir.