Hayallerimin peşinde

Bağımlı yetiştiriliyoruz. Çoğumuz bağımlıyız. Topluma bağımlı, ailemize bağımlı, yaşadığımız çevreye bağımlı, sevgilimize bağımlı. Ama bilinçli olarak değil. Kültürümüzün getirdiği bir durum diyebiliriz buna. Ailelerimiz de bunu bilerek yapmıyorlar bize. Onlar da öyle yetiştirilmişler. Onların anne babaları da...

Zamanında bizim adımıza düşünülmüş, kendi kararlarımızı almamız engellenmiş, ailemiz için ya da yaşadığımız çevreye en uygun olan ne ise yaşamımız buna göre belirlenmiş. Bizim yaşamımız, sadece bir tane olan yaşamımız çevremize göre ve ailemizin isteklerine göre şekil almış. Düşündüğümde gerçekten çok acı bir şey.

Anne_Babamız..Evet bizleri dünyaya getirmişler (ki bize sormamışlar), büyütmüşler, okutmuşlar. Ailelerimizin imkanlarına göre şekil almış hepimizin hayatı. Bazılarımızın aileleri maddi sıkıntısı olmayan zengin insanlar, bazılarımızın aileleri ise kendilerinden sürekli birşeyler vererek, binbir türlü sıkıntıyla başederek çocuklarını büyüten insanlar. Bazılarımız dünyayı toz pembe sanarak büyümüşüz, bazılarımız ise daha çok küçükken sorumluluk almak zorunda kalarak büyümüşüz. Bazılarımız doğuştan şanslı olmuşuz, bazılarımız ise şansı sonradan yakalayabilmişiz ya da hala yakalamaya çalışıyoruz.

Fakat hepimizin ortak bir noktası var. Aslında hepimiz bağımlıyız. İstisnalar herşeyde olduğu gibi burda da var tabiki. Kendini çekip kurtaran ve kendini, kendi yaşamını yaşayan şanslı insanlar da var. Maddi sıkıntısı olmayan ailer çocuklarına öyle çok şey verirler ki bu ailelerin çocukları onlar olmadan yaşayamaz duruma gelir. Onlarsız düşünememeye, kendi yaşamları ile ilgili kararları onlarsız alamamaya başlarlar. Diğer taraftaki çocuklar yani maddi anlamda zorluk çeken ailelerin çocukları; aileleri onları büyütmüştür, okutmuştur ve artık ailelerine bakma sırası onlardadır. Borcunu ödemek zorundadır. Ailesine bakmak zorunda. Kendine ait bir yaşamı olamaz çünkü ailesine gönül borcu vardır. Ve ailelerimizi bırakıp gidersek, hayallerimizin peşinden gidersek sonra insanlar ne der? !!! Demek istediğim tabiki sadece kendi yaşamımızı düşünmek değil, tabiki gerekli yerlerde gerekli sorumluluklar alınacak demek istediğim bir çok şeyi bağımlı olmamız nedeni ile gerçekleştiremiyoruz. Bir çok hayalimiz gerçekleşebilecekken sadece bir hayal olarak kalıyor. O kadar çok rolümüz var ki. Hayırlı bir evlat olma rolümüz, iyi bir eş ya da sevgili olma rolümüz, kardeş olma rolümüz, anne-baba olma rolümüz ve daha bissürü rolümüz var.

Kendimize ait hayatımız olamıyor eğer olsun istiyorsak çok fazla mücadele etmemiz gerekiyor, savaşmamız gerekiyor. Savaştığımız şey ise sadece hayatımızın kendimize ait olması için. Bu kadar zor mu bu.? Yaşamımızın kendimize ait olması. Sonuçta verdiğimiz kararlar yalnış ya da doğru olsun bedeliniz biz çekmiyor muyuz. ? Peki karar verirken zaten bunu da göze almıyor muyuz? Kendi adıma söylemek gerekirse ben verdiğim kararların bedellerine her zaman hazırlıklı oldum. Verdiğim karar yalnış ta olsa ve birileri karşıma geçip te "sana söylemiştim" dediğinde "evet söylemiştin ama bedeline ben katlanıyorum bu benim kararımdı, yalnış ya da doğru" diyebiliyorum. Ve sonucunda da birşeyler öğrenerek ancak bundan sonra bir üst basamağa geçebiliyorum. Yaşamadan bunu yapamıyorum. Birilerinin bunu bana söylemesiyle değil yaşayarak öğreniyorum.
Ve unutmamak gerekiyor ki bir de "biz" varız. Ve bir tek yaşamımız var. Evet bazen hepimiz hayallerimizin tümünü gerçekleştiremiyoruz fakat en azından denemek lazım diye düşünüyorum. İnsanların söylediğine takılmadan, "aman çevrem ne der"demeden bazen hayallerimizin peşinden gitmemiz gerekiyor ki yaptığımız şeye, yaşamımıza tepki veren insanlardan bir çoğu eminim ki bizim cesaret edip peşinden gittiğimiz hayallere sahip olmak istiyor. Fakat cesaret edemiyor. Cesaret eden bizlere de tepki gösteriyor.

Hayallerimizin peşinden gitmek için gerekli cesarete sahip olmamız dileğiyle...