Hayat ağacında üç nokta

Sonsuzluğa bırakılacak anlamlı bir satırdı tüm dilediğimiz. Hayat ağacının onlarca dalında küçük ama okunaklı tek bir satır...

Tüm o sapa ve çıkmaz sokaklara her ikimizde "aşkı bulmak adına" zaman zaman girmiş olsakta...bu defa tanrının esirgediği kullarından olmak umudu içimizde "bir defa da beraberce denemeli" diyerek düştük seninle yola....

"Şimdi beraberce...
Şimdi birlikte...
Şimdi tüm ısıszlığın ortasında da olsak, elele" dedik seninle...

Bir cümleydi, yazmayı dilediğimiz, tüm anıları değiştirebilmek uğruna. Bir tek satırdı, yazmayı istediğimiz; onca zaman sessiz kalışlarımıza tezat çığlık çığlığa, içten içe bağıran sayısız kırgınlık ve burukluğa "susun artık" diyebilmek adına...

Bir tek kalem vardı ellimizde ve tek bir sayfa önümüzde; "ikimiz adına" deyipte elele verdiğimizde. Hayata karşı tekrar atılacak olan; o alabildiğine naif ve bir o kadar da ürkek bu küçük adımı doğuran da, bu umuttu ya...

"En olmadı, bir parantez..." dedimse de ben sonraları...
Bundan böyle: Korkularla dolu sevişlerden ırak, yalnız kalışlara inat, hayata karşı dürüst ve içtenlikle açılacak bir parantezdi, hepisi hepsi beklediğim...

Yaşamda var olmuş ve halen var olan tüm karmaşaya, tüm aldatış ve aldanmışlıklara, tüm şu sahteliğe inat; içtenlikle açılacak küçük bir parantez dahi olsa; "olsun" dedim, "seninle olsun da..."

Belki de; önceleri bir tohum gibi serpilip, filizlenmesini dilediğim bir sevdaysa da bu ; "bir parantezle de yetinilebilir, yeter ki umarsızca kapanmasın da" demelere dönüştü zamanla beklediklerim; serde kalansa hep aynı oldu...hep o çocukça umut: "Belki de gerçekti"

"Bir cümle" diye beraber çıkmışken yola, bilmem ne zaman her nasılsa; o yolun bir yerlerinde baktım ki; ben;hayal aleminin içine umuttan tek bacaklı parantezler açar olmuşum...üstelik bir başıma.

O gün bu gündür ki; karşılığı olmayan, içine yazılanları okuyanı dahi bulunmayan parantezlerle doldukça yaşamım başladım şu parantezlerin gerekliliğini sorgulamaya....

Şimdileri bakıyorum da; sadece benim bildiğim bir dilde okunabilen cümlelerle dolmuş ceplerim. Hepsinin sonlarındaysa tamamlanmamışlığın imzası olan; şu üç nokta...

Bir süre için yeni cümleler kurmaktan işte bu yüzden vazgeçtim ben...

Sevgi ve ışıkla,
Ayna

06.05.08