Hayat Arkadaşın

Bu sabah güneş'i gördü gözlerim. Demir parmaklıklar arasında süzülüp geldi, soğuyan kalbimi ısıttı. Çok uzun zamandan beri ilk defa güneşi, gökyüzünü gördüm.

Her gün beş altı defa işkencecilerin o soğuk elleri bedenimde, dayaklar, falakalar, çin askısı, zemin yerde yataksız yorgansız yastıksız geçen senelerim. Senin gözlerin ısıtıyordu soğuk bedenimi. Anılarımız olmazsa nasıl dayanırdım bu kadar derin izdıraba.

Nasıl hasret kalmışım güneşe, gökyüzüne ilk defa çıkardılar aylardan sonra voltaya. Yarın yine başlayacak işkenceler, kapısında burada Allah yoktur yazar, gerçekte Allah her yerdedir. Yalnız onların kalplerinde yoktur. Evlerine gittiklerinde nasıl severler kanlı elleriyle çocuklarını, eşlerini.

Adını vermedim söylemedim seni hâlâ sevdiğimi. Bilmesinler varsın günlerim işkence içinde geçsin, elbet bir gün bu karanlık günler bitecek sevgilim, hasret kalmayacak kalbim ne güneşe, gökyüzüne ve sana. Kollarım saracak seni, buradan sağ çıkamazsam bulabilirsen cansız bedenimi ağlama benim için, öldü kurtuldu de olur mu?

Beni anılarında sakla, güzel günlerimizi unutma.

Seni her zaman sevdiğimi bil, hayat arkadaşın.

Senin diğer yarın.

16.03.2022 04.06

Ohannes

Sevgiyle geçsin günleriniz!

PS : Bu hayali yazımı, kader mahkumlarına adıyorum. Dilerim bir an önce ailelerine kavuşurlar…