Hayat detaylarda gizlidir

Ne zaman gece yolculuk yapsam, hele de şehirler arası bir yolsa bu, ıssızlıkta tek tük gördüğüm köyleri düşünürüm. Kimler yaşar yollara uzak bu yalnızlıklarda?

Gündüz ise otobüse bakan meraklı bir çocuğun bakışlarına kilitlenirim. Meraklı, sevecen bakışlarına. Tıpkı çocukken benim giden her aracın arkasından baktığımdaki bakışlardır bunlar.

Bazen de bir yaşlının gözlerine takılırım; yol kıyısında kurulu köy kahvesinde oturmuş, dayamış çenesini bastonuna öylece bakarken, göz göze gelirim. Ne düşünür anlayamam. Henüz o kadar yaşlanmadım. Ama gözlerinden anlarım ki, o da yaşanmamışlıklarını düşünür. Çocukken hangi giden otobüsün ardından bakmıştır o cocuk gibii kim bilir? Hala o umuttur bana ve otobüse bakışı. Onun dalgın bakışları bana gidememişliğin hüznünü anımsatır.

Şehirler arası yollarda, geceyse otobüste her yolcu uyumuşken ben uyumam. Geceye bakarım öylece. Gece yarısını çoktan geçmiş el ayak çekilmiştir. Otobüs yutarken yolları canavar misali uzakta, dağların eteklerinde ışıklar görürüm alaca karanlıkta. Onları merak ederim. O an o evlerden birinde olmak isterim. Onları tanımak, onlarla konuşmak gelir içimden. Ne yer ne içerler? Ne düşünür ne söylerler? Türkü söyler mi evin babası, hatta çalabildiği bir sazı var mıdır? Aşık olmuş mudur? Bilir mi köyden ötesini? Bilse bile özenmiş midir gitmeye?

Sonra döner kendimi düşünürüm. Her gün yaşadığım kentte, geceleri geçtiğim sokaklarda, gördüğüm pencerelerden sızan ışıklara baktığım gelir aklıma. Anlarım ki; kalabalıkta görmeyiz yalnızlığımızı. Fark etmeyiz bir başımıza oluşumuzu. Oysa biliriz ki hayat detaylarda gizli...