Hayatı çalınmışların, hayata hazırlanışları...

Genciz!

Biz gençleriz!

Yaşımız 18. Bilemediniz 20.

Ne aşamalardan geçtik, ne sıkıntılar çektik. Hep bir koşuşturmaca, her daim süren bir yarış.

Maratondaki atlardık!

Yaş 13.

Liselere Giriş Sınavı kapıda... Arkadaşlarım sokakta; top ellerinde, halkalar bellerinde... Ben içeride. Pecerede... Masa başında... Test kitabı karşımda. Ders matematik, konu ebob, ekok...

Dedi bana "Otur dersinin başına. Az kaldı sınava. Girmelisin sen de esaslı bir okula."

"Neden?" dedim.

"E üniversiteye girmen kolay olsun diye, " dedi.

"O niye?" dedim.

"İyi lise, kaliteli eğitim, kolay hazırlık." dedi.

"Üniversite şart mı?" dedim.

"Evet, " dedi.

"Sebep?" dedim.

"Meslek..." dedi. "İş gerek."

"Anladım, " dedim. "Büyüyeceğim. Hayat sürecek. Eş, çocuk... Olmamalı yokluk. Ekmek gerek..."

"Hadi, çalış bakalım şimdi." dedi.

Sustum.

Çocuğum hâlâ. Haziran galiba. Hava çok sıcak. Yanıyor her yer. Asfalt kokusu geliyor burnuma. Etraf çok sessiz. Nereye baksam aynısını görüyorum.

Bir anne, bir baba, bir çocuk... Bir anne, bir baba, bir çocuk... Anne, baba ve çocuk... Çocuk...

Çocuk...

Okul kapısı çok kalabalık. Üniformalı görevliler... Herkesin elinde bir kâğıt... Turuncu mu desem, pembe mi desem...

Ayrıldı anne, baba ve çocuk. Çocuk içeriye alınıyor. Elinden tutulmuyor artık. Ellere emanet. Gidiyor çocuk. Ardına bakamıyor. Korkuyor. Baksa yıkılacak biliyor. Kalbi dayanamayacak sanıyor. Yürüyor. Merdivenlere yolluyorlar onu. Adım başı gardiyan.

"Oraya değil..."

"O taraf yasak..."

"Tuvalet yok..."

"Konuşmayı kesin..."

Tırmanıyor çocuk. Nefessiz kaldığında varmış oluyor sınıfının kapısına. İyi ki de vermişmiş annesi yanına bir şişe su. Ama içmiyor. İçince çişi gelir sanıyor. Korkuyor, içmiyor.

Giriyor sınıfa. Oturuyor sıraya. Başlıyor beklemeye. Şöyle bir bakıyor etrafındakilerin yüzüne. Hepsi, O gibi. Sabah aynada gördüğü kendi yüzü gibi.

Bir bayan giriyor sınıfa. Ardında diğerleri. Kucaklarında kutular... Beyaz renkli. Poşetler içinde... Üç kişiler. Üç elden bir şeyler dağıtıyorlar, kutudan çıkarıp çıkarıp. "Açamayın sakın!" diyorlar. "Yasak!..."

Bir çan çalıyor. Zil sesi...

"Başlayın!" diyor bir ses. Gürlüyor adeta. Yüzünde bir acıma ifadesi. "Ah, yavrularım benim..." diyor. "Daha bu yaşta..."

Dört yıl sonra...

Yine bir haziran... Hava yine çok sıcak. Yine aynı koku... Yine aynı yüzler... Aynı gruplar...
Kahretsin! Her şey aynı!

Bir kurşun kalem, bir yumuşak silgi, bir nüfus kâğıdı...

Her şey gerçekten de aynı...

Yıllar boyu, arada bir dönem olur.
Hepimizin başına gelir.
Ne uyku uykudur, ne yemek yemek. Gülerken ağlayasınız gelir. Hiçbir şeyden zevk alamazsınız. Kendinizi hep suçlu hissedersiniz. Her şey harammış gibidir size.
Sinemaya gitmemeli, lokantada yememeli, şaka yapmamalı, muhabbet etmemeli, roman okumamalı, gazete karıştırmamalısınız.
Her şeyden habersiz olmalısınız.

Hiçbir şey sene sonundaki birkaç saatlik sınavdan daha önemli değildir.

Gün olmakta, devran dönmektedir; ama sizin sınavınız vardır.
Biri ölür, üzülürsünüz; ama ağlayamazsınız. Zaman kaybıdır, olmaz; çünkü sizin sınavınız vardır.
Havalar çarpar, üşütür hasta olursunuz; ama yatamazsınız. Boş durmak yok; çünkü sizin sınavınız vardır.

Bir gün her şey bitti sanırsınız. Gerçekten kurtuldum sanıp içinizden sevinç naraları atarsınız.

Ne hayeller kurmuşsunuzdur... Gerçekleştirme zamanı geldi(!) sanırsınız.

Yanılmaktasınız!

Üniversite kapısından girdiniz mi, hepsi geçti, bitti bu süreç dersiniz.
Bitmemiştir.

Bir de bakarsınız ki sınavların adı değişmiş.

Vizelere, finallere bürünmüş. Bütünlemelere yol görünmüş.

Durun yahu! Hemen kaçmak olmaz. Daha ALES'imiz var, ÜDS'miz kapıda... Nereye?

Bitmedi, bitmez.
Şekil değiştirir karşınızda bitiverir.
Dur, ne oluyor, ne bitiyor demeye kalmaz; içinde bulursunuz kendinizi.

Ne de olsa ekmek aslanın ağzında değil midesindedir.
Hatta barsaklara yol almıştır bile.

Gazanız mübarek olsun!

foto: www.minivizyon.com