Hayatımızın başkalarının istediği gibi yaşarız

Kendimiz gibi olamayız

İster Yunus Emre desin, ister Sezen Aksu desin, istediğimiz gibi olamayız. Bu hayatı istediğimiz gibi değil de, başkalarının istediği gibi, onların bizi yapmaya çalıştıkları gibi yaşarız. Sonra da tabi ki mutsuz oluruz.

Neden başkalarının isteklerine boyun eğeriz bilen var mı?

Neden itiraz edemeyiz? Çünkü edince kötü biri oluruz. Herhalde babamız,, anamız tarafından kötü biri olarak bilinmek istemeyiz. Mutsuz olmayı, iyi olmaya tercih ederiz. Sonra bu baskı ile psikiatri kliniklerini doldururuz.

Oysa bu hayatı istediğimiz gibi yaşamamız, istediğimiz zaman aglayıp, istediğimiz zaman gülebilmeliyiz.

Aşık olduğumuzu, ve de bunu başkalarına anlatamadıktan sonra hayatın ne anlamı kalır?

Aslında bunun nedenlerini biliriz. Ama yine de uygulamayız.

Bizi istediği şekle sokmaya çalışanlara, karşı çıkamayız. Karşı çıkmaktan çekiniriz de. “Hayır” diyemeyiz onlara, mutsuz olacaklarını, bir gün onlarında ölüp gideceğini, ömürlerinin bu son zamanlarında onları kırmaya hakkımız olmadığını düşünürüz.

Ama bu sırada hep kendimizden feragat ederiz. Susarız ve içimize atarız söylemek isteyip de söyleyemediklerimizi.

Yapmak isteyip de yapamadıklarımızı.

Zaman geçer, bu susmalardan, içine atmalardan dolayı biriktirdiğimiz keşkeler çoğalır. Zaman bizi bekleyecek değil ya, geçip gitmiştir. Geçen zamanda geri gelmez. Artık çok geçtir. Ömrün en iyi çağları geçip gitmiştir.

En çok da “keşke başkaları için yaşamasaydım.”

“Keşke sevdiğimle evlenseydim” deriz. Keşkelerle geçiririz hayatımızı.

Nedendir?

Nedeni basittir, ama herkes söylemekten çekinir.

Çünkü biz cesaretsiz, korkak yaşamaya alışanlardanızdır. Ama geçen bu hayatın, bir daha geri gelmeyeceğini unutmamamız gerekiyor.