Herkesin acıları birbirine benzediğindendir belki de...

Bir kaç zamandır yazı yazmak gelmiyor içimden. İlham perilerim tatile mi gitmişler yoksa sadece benim mi tembel bir dönemim bilemiyorum. Yalnız bu ara bir şey farkettim. İnsan hissettiğinde daha iyi yazıyor. Yazı yazmak için birseyleri dısarı vurmak haykırmak ihtiyacı hissetmek gerekiyor belki de. Veya bana özgü bişeydir bu tam olarak emin değilim.

Sanki kendimi mutsuz hissetttiğim zamanlar daha cok yazıyorum. Yazma ihtiyacı duyuyorum... Yazmak orda, burda aklıma düşüyor.. İşte , otobüste, minibüste... O anda yazmalısın tam o anda yazman gerekiyor, bazen yazmazsan yok olacaklarmış gibi geliyor. Evrenin bir yerinde takılı kalacaklarmış gibi.

Mesela Ümit Yasar'ın şiirlerini okurken de hep böyle birsey sezmişimdir. Sanki o kadar mutsuzdur ve onu kimse anlamamaktadır ki bir yardım cığlığı gibi yazar şiirlerini... Belki de böyle oldugu için okumakla kalmazsınız sadece, yaşarsınız aynı zamanda... Seversiniz sevmezsiniz o ayrı konu ama onun çok yoğun bir seyler hissettiğini anlarsınız, duygularında samimi olduguna inanırsınız. Tıpkı bazı roman kahramanları gibi, gecenin bir vakti evinize gelip 'merhaba' dese hiç şaşırmıyacakmışsınız gibi gelir. Sanki senelerdir görmediğiniz okul arkadaşınız sizi ziyaret etmiş gibi bir duyguya kapılırsınız eminim. Çünkü o kadar gerçektirler, yazarın kaleminde o kadar hayat bulmuslardır ki, siz de gerçekten hayattalar mı diye merak edersiniz. Belki de gerçekten yaşıyıorlardır ve bir gün tesadüfen karşınıza çıkarlar. Belki de çıkmışlardır da siz farketmemişsinizdir. Ya da birgün vapurda kitap okurken birinin ' Ben Asiye beni o kadar iyi hayal ettin ki bak romanda sıkışıp kalmaya dayanamadım geldim' dediğini:) O kadar gercektir , o kadar sizdenlerdir ki onları dışlamak senelerdir aynı mahallede yaşadığınız Hatice teyzeyi yolda görüpte selam vermemek kadar ayıp gelir size, duygulaını anlamaya çalışırsınız. Onların acılarını cogu zaman içinizde hissedersiniz, belki de herkesin acıları birbirİne benzediğindendir kimbilir... Aynı duyguları yaşamışsanız daha iyi anlarsınız, kendinizden birşeyler bulursunuz olayın içinde... Aynı duyguları hisseden, yasayan insanlar birbirlerini daha iyi anlarlar çünkü. Nasrettin hoca bosuna dememiş bana damdan düşen birini getirin diye:)