İçimden...

Hayatımızda kıymetini bilemediğimiz çok şey olmuştur; karşımızdaki insanlara burun kıvırıken yaptıklarından dolayı; çoğu kez kendimiz de aynı duruma düşebilmişizdir.

Bazen en iyiyi bile istemez olur insan.

Bazen normalini yaşamayı; bazen kötüsünü tatmayı, korkuyu, yanlızlığı

Pişmanlığını bile yadırgayamaz artık.

Hayatın uç noktalarına; dönüm noktasına vardığı anlar olmuştur.

Artık; iyi, kötü, güzel, çirkin, sahte, gerçek ne varsa hepsi birbirine girmiştir.

Eminim şu anda bu anlattıklarım birçoklarına tanıdık sözler olarak gelecektir; kimisi yabancılasa da.

Hayatım film şeridi gibi gözlerimin önünden geçmekte sık sık. Gülümserken birden donuklaşıveriyor gözlerim. Birden kilitleniveriyor gülümseme.

Evet diyorum yolunda gitmedi birşeyler. Hata yaparken hep bir sebep arıyorum kendime rahatlatmak için içimi belki de ama yok öyle bir sebep. Evet suç ve ceza taşları oturuyor bak kendi kendine. Yapılan her suçun cezası çekilmiyor mu ağır bedellerle? Çektirilmiyor mu ayrıca en sevdiklerine de? Anılar titreşmiyor mu sanki acı çekercesine?

İşte tam da o anda insan alıp başını gitmek istiyor uzaklara; şöyle koşarcasına. Yaklaştıkça anıları, acıları, resimde en uzakta çizilen objeler gibi küçülüverse insanın.

Yeni hayatlar yeni insanlar olsa mı bazen hiç kimseyi hiçbir şeyi hatırlatmayan?

Yok ama o zaman ben ben olmam ki; tanıdık o ses olmayınca, ben duymadıkça o nefesi.

Şimdi ben ne yapayım?

Kaçayım mı kalayım mı?

Sevsem mi gitsem mi?

Ya gitsem ne bulurum ki döndüğümde?

Yok istemem sadece bir tek kendimi bulmayı.

Satır aralarına düşmüş mutsuzluklar bunlar aslında yoksa nasıl yaşarım ki böyle?!!

Mutluyum aslında ben merak etme ama mutlu olabilmek; mutsuz edebilirken bir yandan, ne kadar anlamlı?

Belki de o kadar mutsuz etmiyorum.

Çaba göstermeliyim.

Günden güne eriyor içim. Tükendiğimi hissettiğim anlar oluyor. Nasıl ayağa kalkacağımı bilmediğim....

Bir gün geçecek.

Yoksa herşey geçti mi??