İçimizdeki Ada

Canımızı acıtan şarkılar dinliyoruz şimdi, zamanın taş plağından. İçimizdeki çocuğun avuçlarına bırakırken birikmiş hüzünlerimizi, sığınacakbir yer / bir şey / biri olsun istiyoruz yanımızda. Gelip tıkandığımız o noktada tek çıkışın her şeyi unutarak geride bırakmak olduğunu düşünüyoruz. Ve gitmek son çare olduğunda,aklımıza düşen ilk yer uzaklarda bir ada oluyor.

Uzaklar ne kadar uzaktır?

Hiç önemi yoktur aslında bunun!

Bazen uzak dediğimiz yer, içimizde bir yerdir, kuytularımızda saklı.

Avuçlarımızdan akıp giden kayıp zamanlarla birlikte, yüreğimizdeki fırtınalara sakin bir kıyı arayabileceğimiz tek yerdir o ada.

Kaybolan yıllarımızı arayacağımız....

Efsane olduğunu bildiğimiz halde, her sabah köpüklerden doğacak sevgiliyi bekleyeceğimiz...

Bazen özlemin bittiği yer, bazen hasretin ilk adımı.

Bazen yaşam, bazen ölüm.

Ve de çoğu kez zamansızlık...

Hangi yaşta olursak olalım hep aşık yaşayıp, aşık öldüğümüz bir ada.

Zamanın boyutlarını aşmış bir yürekle dünyaya baktığımız, bize hep umut olan, aldanışlardan ve unutuşlardan uzak içimizdeki ütopya.

Benim, sizin, onun, hepimizin içinde bir ada saklıdır!

Seçilmiş bir yalnızlıktır ada.

Huzur, sükun ve arınmışlıktır…

Kendimizi yaralanmış hissettiğimizde, tehlikeli bir yol ayrımına geldiğimizde, bir mucize beklediğimizde ya da sadece birine sığınmak istediğimizde içimize doğru bir yolculuğa çıkmamız yetecektir..

Şimdi sen, içime doğru yaptığım uzun bir yolculuktan sonra ulaştığım uzak bir adasın. Etrafın kayalıklarla çevrili olsa da içinde yemyeşil vadiler olduğunu biliyorum. Sana adım attığımda yürüyebilmem için bir yol göster bana. Ve seni tanıyabilmem için bir fırsat… İklimini, güzelliklerini, tatlarını, gizemlerini öğrenmek istiyorum. Çünkü sende yaşamak ve yaşlanmak istiyorum. Bunca uzun yolculuktan sonra sende dinlenmek, sende ölmek istiyorum.

Topraklarına kabul et beni…