İçimizi dolduran duygulardan biri

Konuşamamak…

Susmak…

Kelimelerin içimde saklı kalması…

Hepsinin anlamı aynı değil mi? Tüm kurduğum bu cümleler aslında aynı kapıya çıkıyor. Fakat o kapının adını bulamıyorum. İçimde ki o duygu yoğunluğu bir isim bulmamı zorlaştırıyor belki de.

Bu tatilden beklediğim bu değildi. İstediğim gibi bir tatil olmadı. Gelmeden önce planladığım çoğu şeyi yapamadım. En önemlisi konuşamadım. Sadece ablamla konuşabildim. Diğerleri ile iletişimi bir türlü kuramadım.

Babam, kısa ve öz söylemek istediklerini okkalı bir şekilde söyledi. Ben aslında ona cevap verdim ama içimden. Ona dedim ki, “beni ne zaman anlamak, tanımak isteyeceksin. Bir gün çok geç kalmış olduğunda benden af dileme çünkü seni asla affetmeyeceğim. Benim düşüncelerimi önemsemediğin, konuşmayı unutturduğun için. Senin karşında ne kadar iki büklümsem senin olmadığın yerde kendimden o kadar eminim.”

Kelimeler boğazımda ne zaman düğümlense kendimi daha kötü hissediyorum. Konuşamamak çaresiz bırakıyor, çaresizliğim gözyaşlarıma karışıp akıyor.

Memlekette ki tatillerimin neden bu kadar kısa olduğunu, her günümün neden bu kadar zor geldiğini şimdi daha iyi anlayabiliyorum. Orada kendimi bir türlü ifade edemiyorum. Aramızda ki bu kopukluğun nedeni ise bir inat. Evet, inat. Onların stadartlarında ki evlat değilim. Ne zaman standartlara uyarsın işte o zaman sorun kalmaz. Onlar onların standartlarında olmamı isterken ben de “kendim olmak” istiyorum. İşte bu inat her iki tarafı da mutsuz ediyor, hatta mutsuz etmekle kalmıyor zamanla birbirlerinden uzaklaşmalarına neden oluyor. Aileler neden bu kadar inatçı. Evladının mutluluğu için demeyin bana. Çünkü bazı zamanlar olayı o kadar abartıyorlar ki evlatlarını üzdüklerinin farkına bile varmıyorlar.

Bu zamana kadar neler yaptım hiç ilgilenen olmadı. Ben de anlatamadım. Yine hayatımın gizemiyle gidiyorum eskişehir’e. Birbirini anlayamayan, kuru bir inat uğruna sadece mutsuz olan ailelere tavsiyem dinlemeyi bilin, onların anlatmak istedikleri o kadar çok şey var ki.