İdiş'in hayvan sevgisi

Sitemizin bahçesine nereden bulunduğunu bilmediğim minicik, küçücük bir kedicik getirmişler. Sadece sitemizden birileri, kediyi sokakta bulup, sitenin bahçesine getirip, bırakmışlar. Beyaz ve sarı tüylü, sevimli mi sevimli bir yavru kedicik.

Sitenin çocukları kedinin başına üşüşmüşler, ufaklığı bir o eline alıyor, bir bu eline alıyor. Zavallı kedicik, mahzun bir şekilde o kucaktan bu kucağa dolanıp duruyor. Çocuklar hayvancağızı gözlerimizin önünde adeta sündürüyorlar.
Bizim İdiş ise Allah muhafaza, kedi ve köpek hastası. Kedinin başından bir dakika ayrılmıyor.

Akşam hava karardı ve İdil’e eve gitmemiz gerektiğini söyledim ve birlikte eve gidiyoruz.
-Baba beni sabah erkenden evde göremezsen sakın şaşırma. Dedi.
-Neden? Diye sordum.
-Sen beni göremezsen sakın şaşırma baba.
-Anladım da neden şaşırmayayım İdiş? Diye tekrar sordum.
-Kedinin sabah erkenden suyunu vermem gerekiyor. Ulaş’ta bir kâseye süt koyup getirecek sabah erkenden. Erkenden kalkıp, kedinin suyunu götürmem lazım. O yüzden sakın şaşırma diyorum.
-İyi o zaman. Peki kalkabilecek misin sabah erkenden?
-Kalkarım kalkarım. Sen merak etme.
-İyi bakalım. Kedinin adını ne koydunuz?
-Pamuk.
-Çok güzel bir isim bulmuşsunuz.
-Beğendin mi?
-Beğendim.

Tabi benim pek gözüm kesmiyor İdil’in erkenden kalkıp, kediye su götüreceği fikri.

Okula giderken ufaklığı kaldırmak mümkün değildi. Kalksa, yüzünü yıkatmak bir dertti. Yüzünü yıkasa, giyinmesi bir dert ve sonrasında kahvaltıya oturup, kahvaltısını yapması ayrı bir dertti. Bu yüzden fazla itibar etmiyorum İdil’in erkenden kalkıp kediye su götüreceğini.
Ama oda ne? Bizim ufaklık sabahın köründe hakikaten kalktı. Bizim yatak odasının kapısına dayandı ve,
-Baba kapıyı açarmısın? diye ricada bulunuyor.
Sabahın körü ve ben uykulu uykulu kalktım, yatak odasının kapısına çıktım, İdil elini ve yüzünü yıkamış, sokak kıyafetlerini giyinmiş, elinde bir kâse su, dış kapıyı açmamı istiyor benden. Uykulu gözlerle dış kapıyı açtım ve bizim ufaklık hızla asansöre bindi ve aşağıya indi. Yaklaşık yarım saat sonra geldiğinde gözlerinin içi parlıyordu.
Tabi ki çok sevindim. Bu şekilde üzerine bir sorumluluk alıp, özenle yerine getirebilme çabası içerisinde olması gerek annesini ve gerekse de beni hayli mutlu etti.