Ihlamurlar çiçek açtığı zaman...

Güneş kızılı yaşamların önüme serildiği darma duman bir yaşam tadında buralar… Elimde eskilerden kalma, yaprakları sararmış bir kitap… Orhan Veli…! “İstanbul’u Dinliyorum Gözlerim Kapalı.” Hafif bir nostalji rüzgârı estiriyor bilgisayarım… Bir Manço klasiği “Alla Beni” Hiç bu kadar yürekten dinlememiştim bu ezgiyi… Hiç bu kadar özlemle gözlerimi kapatıp da hissetmemiştim İstanbul’u… Meğer ne çok anı saklıymış sende… Şimdi buralar, soğuk bir kıştan kalma serin esinti tadını veriyor… Çürük bir meyve gibi rüzgârın getirdiği kokular… Nedendir bilinmez! Hasretim! Sokaklarındaki o göz yoran gürültüne bile… Bir bir yiyorum şimdi, o günlerde söylediğim sözleri…: “Artık gitmek istiyorum buralardan, uzaklaşmak istiyorum” Şimdi nasıl da söylediklerimi yiyorum… Ben ki inatçının teki! Ben ki asi! Zaman bile bir başka atıyor buralarda…

Gece yarılarına dek oturuyorum pencere kenarında… Her yer sessiz! Sonrasında ise, garip bir hüzün kaplıyor içimi, o an kalkıp avazım çıktığı kadar haykırmak istiyorum özlemimi… Kitaplarım koşuyor imdadıma, okuyup da bitiremediğim… Bitmeyen dünyalar! Korkuyorum! Bu ülke o kadar yabancı ki! İnsan konuşmaya bile korkar mı? Korkuyorum… Nicedir sıçrayarak uyanıyorum dalamadan uyuduğum uykulardan… Bir değil ki özlemim bir sürü… “İstanbul” ve bana getirdikleri… Benden aldıkları… Sormadan gittiklerim ve insafsızca terk ettiklerim… Ve yine Teoman sözleri: “İstanbul bugün yorgun, üzgün ve yaşlanmış… Biraz kilo almış, ağlamış yine; rimelleri akıyor…” Sonrasında ise yine derin bir sessizlik… İçimdeki fırtınalara inat soğuk, buruk ve acı… Ve dönüş içinnn... Şimdilik bağlayıcı bi takvim yok... Belki de; IHLAMURLAR ÇİÇEK AÇTIĞI ZAMAN...

Kemosmalist/ Temmuz 28 Salı-2009